Ούτε σε όνειρο, πια…

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Τι σου είναι αυτά τα όνειρα ρε γαμώτο.

Κι εκεί που όλα είναι ήρεμα και τακτοποιημένα, ίσως έχεις συμβιβαστεί κιόλας με τη ζωή σου, να σου ένα βράδυ που έχεις πέσει νεκρός απο την κούραση, σε ύπνο βαθύ ζεις ένα όνειρο.

Ναι το ζεις το όνειρο.

Παίρνεις μέρος σαν πρωταγωνιστής που δεν μπορεί να επιλέξει τον ρόλο του. Δεν μπορείς να πεις όχι. Και χάνεσαι μέσα σε μια ιστορία που ίσως να ήθελες να τη ζήσεις και στην πραγματικότητα.

Κι εκεί εμφανίζεσαι εσύ!

Που σε θυμήθηκε το μυαλό μου ρε συ; Χρόνια είχες να περάσεις έστω σαν σκέψη απο μέσα μου.

Σε είδα σε μια γωνιά να κλαις με λυγμούς.

Απελπισμένος, αδύναμος, μόνος, χαμένος.

Σε πλησίασα αργά, σα να φοβόμουν μη χαθείς. Δεν πίστευα πως σε βλέπω. Είχα ξεχάσει σχεδόν τη μορφή σου.

Κοιταχτήκαμε τόσο βαθιά σαν τη πρώτη φορά. Τα μάτια σου κατακόκκινα και μέσα απο τα δάκρυα βγήκε ένα φως. Εκείνο το φως που έβλεπα κάθε φορά απο τότε.

«Πονάω» μου ψέλλισες, με όση δύναμη είχες μέσα σου.

«Είμαι εδώ! Πάντα ήμουν! Είμαι εδώ, έλα στην αγκαλιά μου. Όλη η δύναμη μου δική σου.»

Πάντα δική σου ήταν άλλωστε η δύναμη μου.

Και κλάψαμε μαζί, εγώ δεν ήξερα γιατί, ποτέ δεν έμαθα. Αλλά η αγκαλιά εκείνη ήταν τόσο ζωντανή. Τόσο αληθινή. Ένιωσα μέχρι και τους χτύπους της καρδιάς σου.

Ήταν όλο το όνειρο τόσο ζωντανό, σαν αλήθεια.

Μια στιγμή, πόσο κρατάει ένα όνειρο; Μια τόσο δα στιγμή και ήταν σαν αυτή τη σκηνή να την έβλεπα ώρες, σε όλη τη διάρκεια της νύχτας.

Μια στιγμή και ξύπνησα τρομαγμένη, γεμάτη δάκρυα. Έκλαψα γιατί έκλαιγες; Έκλαψα γιατί σε ένιωσα μετά απο τόσο καιρό; Έκλαψα γιατί συνειδητοποίησα πως ήταν απλά ένα όνειρο;

Μην ξανάρθεις ποτέ ούτε σε όνειρο..

Θυμήθηκα πώς είναι να κλαίω για σένα!