Αναμνήσεις φαντάσματα

Οι αναμνήσεις γίνανε φωτιές που με καίνε

στοίχειωσαν μέσα στο μυαλό μου και μέρα νύχτα κλαίνε

ο χώρος που ζήσαμε για μένα είναι ιερός

είναι χώρος αγάπης, αναμνήσεως Ναός


Έβαλα φωτιά κι έκαψα όλα τα ενθύμια

αυτά που άφησες κι έφυγες κι έκανες τα όνειρά μου ερείπια

έκαψα όλα όσα μου θύμιζαν εσένα

προσωπικά σου αντικείμενα, γράμματα απ' το χρόνο κιτρινισμένα





Τα έκαψα όλα, όμως εσύ παραμένεις μέσα μου·

υπάρχεις στο βλέμμα μου, ζεις στο μυαλό μου, κυλάς στο αίμα μου

πίστευα πως θα σε ξεχνούσα αφού έκαψα ότι μου θύμιζαν εσένα


όμως απ' τις στάχτες τους πρόβαλαν αναμνήσεις φαντάσματα , όνειρα στοιχειωμένα...





Είσαι παντού καθρέφτης της ψυχής μου, στο ξύπνιο και στον ύπνο μου στο φόντο της ζωής μου

στα όνειρα μου όνειρο, στο ξύπνιο μου απουσία ο χρόνος δεν υπάρχει πια, ζωή χωρίς ουσία..

Μαρίζα Τσιτμή