Σε ξέρω καλά, εσένα, γυναίκα, μόνη, αγωνίστρια και άξια.

Γράφει η Ματίνα Νικάκη – MaGio

Πάντα μου άρεσε να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια, να διαβάζω τα βλέμματά τους, τη λύπη τους, τη χαρά τους, την ευτυχία τους ή ακόμα και την απόγνωσή τους. Τις κινήσεις τους, την ηρεμία ή τη νευρικότητά τους. Όχι από περιέργεια, αλλά για να χαρώ με τη χαρά τους ή να συμπαρασταθώ στη λύπη τους. Να προσπαθήσω να μεταγγίσω από τη δική μου, όση έχει απομείνει, δύναμη όταν το έχουν ανάγκη. Γιατί αυτή είμαι.

Περισσότερο απ’ όλους, ξέρω εσένα, γυναίκα, μόνη, αγωνίστρια και άξια. Σε ξέρω γιατί μάλλον αδερφές ήταν οι μοίρες μας, γιατί στα δικά σου μάτια βλέπω εμένα κι επειδή εμένα με ξέρω, σε νιώθω.

Ξέρω τον τρόπο που σφίγγεις τα δόντια σου, τη γροθιά σου νευρικά όταν περπατάς βιαστική και σκυμμένη, χαμένη στις σκέψεις σου, στις υποχρεώσεις και τα προβλήματά σου, ψάχνοντας ίσως και τον τρομαγμένο σου εαυτό. Κανένας δεν υπάρχει τότε γύρω σου, το ξέρω, ούτε άνθρωποι – συνάνθρωποι, ούτε βιτρίνες, αυτοκίνητα, φανάρια… Ίσως περάσεις με κόκκινο κι ευτυχώς ο οδηγός φρενάρει και σωθείς.

Ξέρω τον τρόπο που πετάς τα κλειδιά σου πάνω στην παπουτσοθήκη σου, τις σακούλες από τα ψώνια σου στο πάτωμα, που ευτυχώς κατάφερες και σήμερα να κάνεις. Πίνεις λίγο νερό να κάνεις μια επανεκκίνηση στο μυαλό σου, για να βάλεις σε λίγα δευτερόλεπτα τις επόμενες δουλειές σου σε τάξη. Γίνεσαι και λίγο πιο ανθρώπινη, γιατί τα παιδιά σου θα έρθουν να σου χαμογελάσουν και το “ξύλινο” χαμόγελό σου θα το καταλάβουν. Κι αν σε ρωτήσουν “μαμά, τι έχεις;”, εσύ ίσως ξεσπάσεις σε κλάματα γιατί μπροστά σου θα έχεις ότι περισσότερο λατρεύεις, αλλά αν κοιτάξεις πίσω σου θα δεις την αδικία του κόσμου, που νομίζουν ότι αντέχεις όλα τα καρφιά στο πετσί σου, και τότε θα λυγίσεις.

Πόσο σκληρό είναι αλήθεια να πολεμάς μόνος; Το κατάλαβε γύρω σου ποτέ κανένας; Αυτή την κατανόηση πού τη χάσατε, ρε άνθρωποι; Πόσο κριτές γίνατε και άξιοι δικαστές; Είναι νευρική, καταθλιπτική, δε χαμογελάει, ενίοτε φωνάζει κιόλας, καπνίζει κι έχει παραμελήσει τον εαυτό της. Αυτά έχουν να σου καταλογίσουν.

Αλήθεια; Πραγματικά αυτοί είστε; Να σου πω λοιπόν ποιο είναι το ζητούμενό της τελικά; Ούτε η λύπηση, ούτε κάποιο δεκανίκι. Έναν άνθρωπο λαχταρά η ψυχή της, τον άνθρωπό της. Τίποτε άλλο δεν θα τη μετέτρεπε από αγρίμι σε άγγελο παρά μόνο μία αγκαλιά γεμάτη από αγάπη! Σφιχτή, μήπως και κολλήσουν όλα τα σπασμένα που τρίζουν μέσα της και βγει ζωντανή από την κόλασή της. Γιατί μετά, γυναίκα είναι, την αγάπη, την ελπίδα και την ευτυχία θα τη γεννήσει αυτή γι’ αυτόν!