Έμαθες στα “αρκετά” και ξέχασες πως η ζωή και το συναίσθημα, μετριούνται στο “πολύ”.

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Μα όλα σου ήταν αρκετά.

Δεν διαμαρτυρήθηκες ποτέ για τίποτα. Ευχαριστημένος με τα λίγα. Μερικές φορές είναι μονόδρομος για να αποφεύγεις τις στραβοτιμονιές. Άλλοτε είναι καλό αυτό, άλλοτε όχι.

Δεν συγχρονίζεται ο εγκέφαλος, δεν εναρμονίζεται η ψυχή με όσα θα μπορούσες να έχεις, αλλά βολεύεσαι στα ψίχουλα. Λίγος θα μείνεις πάντα γιατί το επιτρέπεις. Γιατί δεν πολεμάς για το ‘παραπάνω’; Όχι αυτό που ορίζει ο κόσμος, αλλά εσύ ο εαυτός σου.

Να μπορέσεις να κάνεις τον δικό σου κόσμο καλύτερο, μεγαλύτερο. Να μην σε κοιτούν σαν να σε λυπούνται. Τους δίνεις κάθε δικαίωμα, ξέρεις. Μην σου αρκεί μια στάλα έρωτα. Μην μένεις στο “τόσο όσο” από τον φόβο σου. Δεν ταιριάζει στους ανθρώπους το “κάλιο γαϊδουρόδενε”.

Κυνήγησέ το, το πολύ…

Αφήνεις να μεταφράζονται οι απουσίες σου σε οίκτο. Βγες από τη φυλακή σου. Να πατήσεις γερά ακόμη και επί πτωμάτων για το λίγο παραπάνω. Το χάος που κρύβεται μέσα σου είναι προφανές. Η ζυγαριά πρέπει να γείρει. Και ο κερδισμένος είναι μόνο αυτός που διεκδικεί, αυτός που λαχταρά και καταφέρνει να βγει από τον λαβύρινθο.

Αλλιώς, να μην αναρωτιέσαι ποτέ γιατί έπιασες πάτο. Σπάσε τους γάντζους, ξήλωσε ό,τι σε περιορίζει και άνοιξε τα φτερά σου. Μα κάνε το γρήγορα. Γιατί το λίγο που εσύ χαρίζεις θα γίνει η σπασμένη χορδή μιας παλιάς κιθάρας, με ρημαγμένους ήχους.

Τόλμησε χωρίς παράπονα.