Ο Γιώργος ο φονιάς.......

Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης



Ο Γιώργος θα γινόταν φονιάς ήταν κάτι που φαινόταν από μικρός, ένα παιδί ατίθασο δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του. Τον θυμάμαι εκεί στην τεχνική σχολή που πηγαίναμε, ήταν έτοιμος με τον σουγιά στο στόμα.
Εκείνος ο Κανέλλος που είχε έρθει από χωριό της Αρκαδίας τι τράβαγε ο έρμος, μια μέρα τον ξεβράκωσε μπροστά μας και του έφτυνε τα λιόκια γιατί πήγε πρώτος στην τουαλέτα.

Δεν ήταν μόνος του είχε και κάτι άλλα ξεφτέρια, θυμάμαι εκείνο το κωλόπαιδο τον Λυκούργο τον λέγαμε έτσι γιατί ήταν από την Σπάρτη. Ήταν άνθρωπος που του άρεσε το κακό, κολλητοί με τον Γιώργο στο ίδιο θρανίο, μαζί στις ζαβολιές.

Ο καθηγητής ένα ανθρωπάκι από τα μέρη της Αιτωλίας, αφού του κάναν τα νεύρα σαν τσατάλια, τότε λέει "το τελευταίο θράνιο να βγει έξω", παίρνουν το θρανίο και το βγάλανε στις σκάλες. Τι να πρωτοθυμηθώ, μια φορά αυτά τα αλητάκια πήγαν στο ρέμα πήραν κάτι βατραχάκια και τα αμολήσανε στην τάξη. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ το βρωμοξυλο που φάγανε από έναν αδερφό ενός συμμαθητή μας, έναν Κρητίκαρο, Μεθυμάκη αν θυμάμαι καλά. Δεκαπέντε μέρες έκανε ο Γιώργος να έρθει σχολειό.

Τελειώσαμε το σχολείο, κάποτε μαζευτήκαμε μια παλιοπαρέα να πάμε να διασκεδάσουμε. Βλέπουμε τον Γιώργο στην πόρτα, του πιάνω λίγο την κουβέντα [μια και δεν τα πηγαίναμε και άσχημα, όχι γιατί με φοβότανε αλλά δεν του είχα μπεί στο μάτι] και του λέω, ρε μπαγάσα καλά τα βόλεψες εγώ μια ζωή θα βαράω λαμαρίνες.

Δεν πέρασε πολύς καιρός πήγαμε να υπηρετήσουμε την πατρίδα, εγώ ως οδηγός κάποια μέρα πηγαίνοντας για κάποια υπηρεσία σε έναν λόχο ανεπιθυμήτων ακούω μια φωνή.

-Γιαννάκης Γιαννάκης, κοιτάω ο Γιώργης.

-Τι κάνεις ρε σειρά εδώ, (τι σειρά, ο Γιώργης με πέρναγε δυο χρόνια) κανονικά θα έπρεπε να είχε απολυθεί, πως τα κατάφερες ρε σειρουλα.

-Να πλάκωσα τον αρχιλοχία, κάτι κοπάνες δυο χρονάκια στο κεφάλι.

Εγώ έφυγα και μονολογούσα, καλά θα κάνεις κανένα μπάμ δεν μπορεί. Πέρασε λίγος καιρός μαθαίνω ο Γιώργης το έκανε το έγκλημα, αλλά ξέχασα απολύθηκε μετά από τέσσερα χρόνια και εκείνος ο αθεοφοβος ο διοικητής του εδωσε ενα απολυτήριο τρελου.

Παίρνοντας μαζί και τον Λυκούργο πανε να εκδικηθούν τον Κρητικαρο. Ο Λυκούργος κράταγε και ο άλλος του έριχνε τις μαχαιριές μέχρι που ξεψύχησε το παλικάρι.

Έφαγε ο Γιώργης ισόβια, ο Λυκούργος κάπου τριάντα χρόνια. Πέρασαν αρκετά χρόνια και ζητώντας χάρη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας βγήκε έξω, για τον αλλον δεν ξέρω τι απέγινε αλλα ο Γιώργος είχε άσχημο τέλος. Κάπου στα νότια προάστια σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών έφαγε τρεις σφαίρες στο κεφάλι [το κείμενο που γράφω ειναι μυθοπλασια με μερικες παραλλαγές να τείνουν προς το αληθινό]