Γράφει η Αναστασία Κακαβά
Καμιά φορά ονειρεύομαι πώς θα ήθελα να είναι ο κόσμος, τι θα άλλαζα και τι θα άφηνα ίδιο. Σκέφτομαι τις καρδιές των ανθρώπων να χτυπούν με έναν παλμό, τη σκέψη τους να είναι αφιερωμένη στους άλλους, την κακία να είναι εξόριστη στα βάθη του παρελθόντος και την αγάπη να στολίζει όλες τις μέρες μας. Ίσως αυτός να είναι και ο παράδεισος, γιατί όταν σταματώ να οραματίζομαι και κοιτώ την πραγματικότητα κατάματα αντικρίζω μόνο μίσος, εγωισμό, ανταγωνιστικότητα και αλαζονεία.

Και πάνω εκεί που απογοητεύομαι και σκέφτομαι πως όλα αυτά θα μείνουν για πάντα στην φαντασία μου, συμβαίνει το αναπάντεχο. Έρχεται μια καταστροφή, μια έκτακτη ανάγκη, ένας εχθρός κοινός για όλους και ξαφνικά ο κόσμος γίνεται για λίγο όπως στο όνειρό μου…
Η προσφορά, η αλληλοβοήθεια και ο αλτρουισμός για λίγο θριαμβεύουν, ο Άλλος παύει να είναι ένας αδιάφορος περαστικός και γίνεται σημαντικός, άξιος συμπαράστασης, πιθανός αδελφός. Η ανταπόκριση στην κραυγή αγωνίας είναι άμεση, το ένα χέρι πιάνει σφιχτά το άλλο, η σκέψη μοιράζεται στα δυο, «εγώ ζω αλλά πρέπει και ο άλλος να ζήσει», «εγώ τρώω αλλά πρέπει και ο άλλος να χορτάσει», «εγώ κοιμάμαι ήσυχα το βράδυ αλλά πρέπει και ο άλλος να βρει κάποιο καταφύγιο». Στις πιο σκληρές στιγμές ο κόσμος αυτός βγάζει το πιο ευγενικό του πρόσωπο, έτοιμος να θυσιαστεί αρκεί να απαλύνει τον πόνο του διπλανού. Μα τι θαύμα! Είναι συγκινητικό το πώς τα εκατομμύρια ανθρώπων γίνονται ΕΝΑ ∙ μια γροθιά στο άδικο χτύπημα της μοίρας ή στο έγκλημα των λίγων.
Κι εκεί που ίσως να ένιωθες πως μόνος σου γεννιέσαι και μόνος σου θα πεθάνεις, έρχεται η ελπίδα να ανήκεις κάπου, σε αυτό που όντως σημαίνει η λέξη ανθρωπότητα! Υποκλίνεσαι στο μεγαλείο της ψυχής κι εύχεσαι απλά όλοι εκείνοι που τώρα έγιναν ήρωες στα μάτια σου, γιατί προσέφεραν απλόχερα ό,τι μπορούσαν, να θυμηθούν να είναι άνθρωποι και μετά το πέρασμα της κρίσης, και μετά την ήττα του κοινού εχθρού…
Κλείστε τα αυτιά σε όσους προσπαθούν να μας διχάσουν, ήρθε η ώρα να ενωθούμε!