Γράφει η Αναστασία Κακαβά
Συχνά οι άνθρωποι ανοίγουν την καρδιά τους ευκολότερα σε κάποιον άγνωστο. Ίσως αισθάνονται περισσότερη ασφάλεια ότι ο ξένος δεν θα τους κατακρίνει ή ακόμη κι αν το κάνει αδιαφορούν για την άποψή του · εκείνη τη στιγμή θέλουν απλά κάποιον να τους ακούσει χωρίς να μιλήσει, απλά να είναι εκεί μάρτυρας σε όσα ξεθάβουν από τα βάθη της ψυχής τους.

Ένα κάπως βαρετό μεσημέρι Κυριακής και καθώς απολάμβανα μόνη το μπάνιο στην παραλία της πόλης μου, παρατήρησα στη διπλανή από εμένα ξαπλώστρα μια νεαρή κοπέλα. Ήταν κάπως μελαγχολική και καθόταν σιωπηλή χαζεύοντας τη θάλασσα. Δεν έδωσα περισσότερη σημασία μήπως φανώ αδιάκριτη. Μετά την πρώτη βουτιά και μόλις είχε έρθει ο κρύος καφές μου ξαφνικά γύρισε και μου είπε «κρύα η θάλασσα σήμερα».
Σκέφτηκα πως ήθελε απλώς να πιάσει λίγη κουβέντα και δεν μου φάνηκε κακή ιδέα. Της απάντησα κι αρχίσαμε τη συζήτηση. Ήταν τουρίστρια και πρώτη φορά ερχόταν στα μέρη μου, της άρεσε και την έκανε να ξεχνάει. Μόλις τη ρώτησα τι ήταν αυτό που ήθελε να ξεχάσει μου άνοιξε την καρδιά της σε μια στιγμή. Μου εξιστόρησε όσα είχε βιώσει λίγο καιρό πριν κι από τα λόγια της, λοιπόν, χωρίς λεπτομέρειες και κάπως παραφρασμένα συγκράτησα τα εξής:
«… Θα με ρωτήσεις, μα καλά δεν είχες ερωτευτεί ξανά; Δεν ήξερες τι να περιμένεις; Και θα σου απαντήσω πως στο κλείσιμο αυτού του σύντομου αλλά τόσο σημαντικού κεφαλαίου της μέχρι τώρα ζωής μου συνειδητοποίησα πως όχι…
Όχι δεν είχα ερωτευτεί ξανά μέχρι εκείνο το πρωί που συνάντησα απλά ένα χαμόγελο. Δεν είχα ερωτευτεί ξανά μέχρι εκείνο το απόγευμα που ανησύχησα όσο ποτέ δεν είχα ανησυχήσει για κάποιον πέραν από οικογένεια και πολύ καλούς φίλους.
Δεν είχα ερωτευτεί μέχρι που ένιωσα πως πια ήταν αργά για να πω πόσο και κυρίως πόσα ένιωσα. Μέχρι εκείνη τη φωτογραφία που έχει μείνει για πάντα στο μυαλό μου σαν σκηνή ταινίας και πληγώνει ό, τι πιο όμορφο γεννήθηκε μέσα μου για πρώτη φορά.
Όχι, δεν είχα ερωτευτεί μέχρι που ένιωσα αισθητά τόσο την παρουσία όσο και την απουσία κάποιου ακόμη κι αν δεν ήταν τόσο παρών στη ζωή μου. Μέχρι που άρχισα να καταλαβαίνω και τη δική μου ευθύνη στη ζωή και σταμάτησε να φταίει πάντα κάποιος άλλος.
Δεν είχα ερωτευτεί μέχρι που ένιωσα τη ματαιότητα της οποιασδήποτε προσπάθειας όταν το πεπρωμένο είναι απλώς διαφορετικό από την επιθυμία μου. Έως ότου κατάλαβα πόσο μικρή είμαι μπροστά στην τύχη και στις συγκυρίες αλλά και πόσο δειλή για να τις παλέψω.»
Κάπου εκεί η φωνή της κόπηκε. Μάλλον κάποιος ξεχασμένος λυγμός που δεν είχε βγει τόσο καιρό ήρθε και στάθηκε στο λαιμό της. Προσπάθησα να την κάνω να γελάσει με ένα χαζό αστείο, αλλά έδειχνε αποφασισμένη να βγάλει όλη της την πίκρα σε μια παντελώς άγνωστη που προθυμοποιήθηκε να την ακούσει, κι έτσι συνέχισε…
«… Δεν είχα καταλάβει τι θα πει έρωτας μέχρι που ένιωσα αδύναμη να φύγω αλλά αρκετά δυνατή για να μεταλλαχθώ. Να υπάρξω ερωτευμένη με έναν τρόπο διαφορετικό, διακριτικό, διαχειρίσιμο κι ίσως ανώδυνο.
Όχι, δεν ήξερα τι θα πει έρωτας μέχρι που ένιωσα πως είναι να μην είσαι πια ερωτευμένη, αλλά να αγαπάς.»
Εκεί τη διέκοψα και της τόνισα πως μοιάζει ακόμη πολύ ερωτευμένη, όμως εκείνη με αυστηρό ύφος μου τόνισε ότι «Φαίνομαι έτσι γιατί όταν αγαπήσεις δεν ξε-αγαπάς, δεν σταματάς να νοιάζεσαι, δεν μπορείς να απομακρυνθείς πλήρως απλά είσαι σε απόσταση ικανή για να προχωρήσεις.»
Ομολογουμένως είχε τραβήξει πλήρως την προσοχή μου ξετυλίγοντας όσα μάλλον κρατούσε για καιρό μέσα της. Στο τέλος με ευχαρίστησε που την άκουσα και μου υποσχέθηκε πως αν ξανασυναντηθούμε θα είναι πιο ευχάριστη παρέα. Την καθησύχασα λέγοντάς της ότι ήταν ενδιαφέρουσα η γνωριμία μας και χάρηκα που βοήθησα έστω ακούγοντάς την.
Εκείνη με αποχαιρέτησε λέγοντας κάτι που κράτησα σαν πολύτιμη συμβουλή: «Δεν είχα ερωτευτεί μέχρι που αισθάνθηκα να μην είμαι πια ερωτευμένη και κατάλαβα τη διαφορά. Αυτό μου έμαθε πλέον να αγαπώ και να συγχωρώ τόσο τους άλλους όσο κι εμένα, γι’ αυτό κι εσύ να μην είσαι σκληρή ούτε με τους άλλους αλλά κυρίως ούτε με εσένα!».
Τελικά, όσα πρέπει να μάθουμε για τη ζωή, τον έρωτα, τη συγχώρεση και τους ανθρώπους ίσως να μην βρίσκονται μόνο στα βιβλία, αλλά απλά σε όσα έχει ζήσει ο διπλανός μας, γι’ αυτό πάντα να ακούς προσεχτικά, η γνώση είναι παντού…