Bullying μαθητών σε αναπληρωτή στη Φλώρινα. Τον ανάγκασαν σε παραίτηση!

---

---

Ο εκπαιδευτικός Κώστας Μαντζανάς έστειλε την παρακάτω επιστολή στο alfavita.gr προς δημοσίευση. Στο κείμενό του εξηγεί την "επίθεση" που δέχτηκε από μαθητές του ΕΠΑΛ όπου δίδασκε. Όπως σημειώνει και παρακάτω η κατάσταση έγινε αφόρητη με αποτέλεσμα να παραιτηθεί
"Επειδή ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ να γίνομαι στόχος ΑΝΟΗΤΩΝ ΓΕΛΩΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ τόσο εντός, όσο και εκτός του σχολείου από μια ΑΓΕΛΗ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΓΩΓΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ…Επειδή η στήριξη προς το μέρος μου από το διευθυντή και από τους υποδιευθυντές του ΕΠΑΛ έχει αρχίσει να φθίνει… Επειδή ακόμα και στο 1Ο Γυμνάσιο Φλώρινας όπου πάω για να συμπληρώνω το ωράριό μου (όπου κατά τ’ άλλα δεν είχα άλλο πρόβλημα), δέχτηκα πιέσεις – έστω και χαλαρές – από το διευθυντή και τον υποδιευθυντή του Γυμνασίου για τους βαθμούς που θα παραδώσω στο 2ο τρίμηνο…" τονίζει

  
"Επειδή και ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Φλώρινας επιχείρησε κοινώς «να μου βάλει τα 2 πόδια σε 1 παπούτσι»… επειδή οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου δεν μου επιτρέπουν πλέον να προσπαθήσω να συνεχίσω τη διδασκαλία μου για τα λιγοστά καλά και ευγενικά παιδάκια που άξιζαν τον κόπο…  (και εύχομαι ο νέος συνάδελφος που θα πάρει τη θέση μου να έχει τις δυνάμεις και τις αντοχές να το κάνει, γιατί αυτά ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ αξίζουν τη διδασκαλία, εφόσον όλοι οι υπόλοιποι ΕΠΕΛΕΞΑΝ να μείνουν απαίδευτοι  και αμόρφωτοι  εφ’ όρου ζωής…)' σημείωνει στο τέλος
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή που έστειλε στο alfavita

« Μου φαίνεται ότι τα πιο σκληρά λόγια είναι πιο προσηνή, πιο τίμια απ’ τη σιωπή»   (…)
Φρίντριχ Νίτσε

   Με την πρόσληψή μου τη φετινή σχολική χρονιά στο 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας (περί τα μέσα Δεκεμβρίου), τίποτα δεν έδειχνε τι θα επακολουθούσε…  Είχα βέβαια μια επίγνωση του τι σημαίνει ΕΠΑΛ σ’ αυτήν τη χώρα (από προηγούμενη εμπειρία μου)…   Παρ’ όλ’ αυτά, με το που πάτησα το πόδι μου στο 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας, οι εντυπώσεις μου ήταν γενικά θετικές.  Οι υποδιευθυντές μου φάνηκαν εκ πρώτης όψης πολύ προσιτοί ως συνάδελφοι, ενώ με το που μπήκα στο γραφείο του διευθυντή είδα μια μαθήτρια να έρχεται και να λέει στο διευθυντή του σχολείου:  «Κύριε διευθυντή, πότε θα έρθει αυτός ο Χημικός που μας είχατε πει;».   «Τα παιδιά με χρειάζονται»,  σκέφτηκα..

   Τα γεγονότα που επακολούθησαν όμως άρχισαν να αλλάζουν τη γνώμη μου γι’ αυτό το σχολείο.  Μπαίνοντας μέσα σε ένα τμήμα της Α’ Λυκείου να διδάξω, κάποιοι μαθητές, εκτός των άλλων (όπως το να πετάνε αντικείμενα ο ένας στον άλλον και να βγάζουν άναρθρες κραυγές απ’ όλο το φάσμα του ζωικού βασίλειου…), έφτασαν στο σημείο να ανεβαίνουν επάνω στα θρανία (!!!), δήθεν για να κόψουν δρόμο και να πετάξουν κάποια αντικείμενα στο σκουπιδοτενεκέ της αίθουσας…   Φτάνοντας στα όριά μου μ’ αυτά τα γεγονότα και κάνοντας έναν λάθος χειρισμό από μέρους μου, ανάρτησα μια δημοσίευση για τα εν λόγω γεγονότα σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο (αναφέροντας βέβαια μόνο τα γεγονότα και τίποτε άλλο, ούτε χαρακτηρισμούς, ούτε ονόματα, ούτε τάξη, παρά μόνο τα γεγονότα).   Κάποιοι από τους μαθητές αυτού του τμήματος είδαν τη συγκεκριμένη ανάρτησή μου και την έδειξαν στο διευθυντή του σχολείου.  Μετά από λίγες μέρες, ο διευθυντής του σχολείου, μαζί με τους υποδιευθυντές, με κάλεσαν στο γραφείο του, όπου με επέπληξαν αυστηρά για το εν λόγω σφάλμα μου.  Δέχτηκα όμως ότι έκανα μια απερισκεψία και αμέσως μετά έσβησα τη συγκεκριμένη ανάρτηση από το διαδίκτυο, προσπαθώντας να επανορθώσω.

  Ακολούθησαν οι διακοπές των Χριστουγέννων, όπου πίστευα ότι τα συγκεκριμένα γεγονότα θα ξεχνιούνταν..  Επιστρέφοντας στο σχολείο μετά τις διακοπές και μπαίνοντας μέσα στο εν λόγω τμήμα της Α’ Λυκείου για να διδάξω, οι μαθητές στην αρχή ήταν όλοι βλοσυροί και αμίλητοι…  Πριν ξεκινήσω να μιλάω, ένας μαθητής πήρε το λόγο και άρχισε να μου επιτίθεται για την εν λόγω ανάρτηση στο διαδίκτυο.  Κάποιοι άλλοι κοντά του σιγοντάρανε σ’ αυτά που μου έλεγε.  Εκτός των άλλων,  με απείλησε εμμέσως πλην σαφώς ότι η πόλη της Φλώρινας είναι μικρή και ότι αν το έκανα αυτό σε άλλο τμήμα, θα κινδύνευε και η σωματική ακεραιότητά μου…  Μου απαίτησε επίσης να ζητήσω συγνώμη ενώπιον του τμήματος, κάτι που φυσικά δεν το δέχτηκα,  καθ’ ότι δεν έχω συνηθίσει στη ζωή μου να δέχομαι ούτε απειλές,  ούτε εκβιασμούς…  Του είπα να ζητήσουν οι ίδιοι πρώτοι συγνώμη για όσα απαράδεκτα έκαναν μέσα στο τμήμα, κάτι που δεν το έκαναν.
   Πίστευα ότι το θέμα θα έληγε εκεί.  Γελάστηκα..  Η συνέχεια ήρθε να μου αποδείξει το αντίθετο…   Τα διάφορα γεγονότα απειθαρχίας, προσβολών σε βάρος μου και παραβατικότητας άρχισαν να αυξάνονται ΡΑΓΔΑΙΑ, σε βαθμό που άρχισα πλέον να διαισθάνομαι αλλά και να συνειδητοποιώ ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα μαθητών (και πέραν του εν λόγω τμήματος) είχε πλέον σκοπό, με την παραμικρή ευκαιρία που θα τους δίνονταν, να μου σπάσουν τα νεύρα και να με φτάσουν στα όρια μου…    Πόρτες άνοιγαν απ’ έξω (από μαθητές άλλων τμημάτων) ή άνοιγαν και μετά έκλειναν με πάταγο την ώρα που έκανα μάθημα σε κάποια τμήματα (!!), καπάκια από αναψυκτικά έπεφταν προς το μέρος μου, μέχρι και ένα γεμάτο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό έπεσε στα πόδια μου μια μέρα που συμπλήρωνα το απουσιολόγιο (!!!), άλλοι μου αντιμιλούσαν υψώνοντας τον τόνο της φωνής τους, άλλοι μου λέγανε  διάφορα την ώρα που περνούσα από κοντά τους, άλλοι μου έκλειναν το δρόμο την ώρα που περπατούσα (!!!) και ο κατάλογος των παραβατικών συμπεριφορών απ’ την πλευρά αυτής της αγέλης των μαθητών είναι ακόμα μακρύς…   Πολλά απ’ αυτά τα γεγονότα συνέβησαν μία συγκεκριμένη μέρα, και αναφέροντάς τα στο διευθυντή του σχολείου, εκείνος φιλοτιμήθηκε να τιμωρήσει με 1 μέρα αποβολή έναν μαθητή απ’ όλους αυτούς, απ’ όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη τη μέρα.   Πηγαίνοντας σπίτι μου εκείνη τη μέρα,  ήμουνα σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση..   Σκέψεις τριγυρνούσαν συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, μέχρι που καταστάλαξα στην εξής απόφαση:  Την ψυχική μου υγεία και το νευρικό μου σύστημα ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΖΑΡΕΥΩ ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ ΛΟΓΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ,  συνεπώς αποφάσισα να παραιτηθώ από εκπαιδευτικός του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας.  Η απόφασή μου ήταν οριστική,  όχι όμως και αμετάκλητη.
   Ο λόγος που η απόφασή μου δεν ήταν αμετάκλητη ήταν η θλίψη μου που θα άφηνα πίσω μου κάποια λιγοστά καλά και ευγενέστατα παιδάκια,  για τα οποία – και μόνο γι’ αυτά – θα άξιζε τον κόπο να συνεχίσω να διδάσκω στο εν λόγω σχολείο.  Παιδάκια, με σοβαρές διαγνωσμένες μαθησιακές δυσκολίες κάποια απ’ αυτά, αλλά παρ’ όλ’ αυτά με αγωγή, ευγένεια και ψυχικά χαρίσματα που δεν είχαν ούτε στο 1/100  τα υπόλοιπα παιδιά της πολύβουης αγέλης…   Ο μισθός μου και η αμοιβή μου, σκέφτηκα,  πέρα και ΠΑΝΩ απ’ τα ευρώ που μπαίνουν στο λογαριασμό μου,  είναι η συμπεριφορά αυτών των λιγοστών παιδιών προς το πρόσωπό μου.

   Αποφάσισα λοιπόν, έστω και ψυχοσωματικά καταρρακωμένος απ’ όσα μου είχαν συμβεί, να ανακαλέσω την αρχική απόφασή μου να παραιτηθώ και να συνεχίσω το εκπαιδευτικό μου λειτούργημα,  για το λόγο που ανέφερα αμέσως παραπάνω και μόνο γι’ αυτόν.   Μέχρι και μοριακά μοντέλα δανείστηκα απ’ το άλλο σχολείο που εργάζομαι για να συμπληρώνω το ωράριό μου (το 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας),  προκειμένου να κάνω τη διδασκαλία μου πιο ευχάριστη.  Η απερίγραπτη  χαρά στο πρόσωπο ενός κοριτσιού με σοβαρή μαθησιακή δυσκολία, όταν την έπεισα και έφτιαξε μόνη της με τα μοριακά μοντέλα το σχήμα ενός μορίου, ήταν για μένα η μεγαλύτερη αμοιβή μου ως τα τώρα...

   Περνώντας ο καιρός και έχοντας την αμέριστη στήριξη του Συλλόγου των εκπαιδευτικών του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας,  αλλά και τη στήριξη σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό και από το διευθυντή του ΕΠΑΛ, άρχισε να διαφαίνεται ότι τα πράγματα αρχίζουν να πάνε λίγο καλύτερα απ’ ότι στην αρχή.   Παρ’ όλ’ αυτά, σε ορισμένα τμήματα τα φαινόμενα απειθαρχίας, προσβλητικών συμπεριφορών και παραβατικότητας δεν σταμάτησαν πάλι..  

   Σε λίγο καιρό όμως,  κάποιοι από τον όχλο των μαθητών άρχισαν να βρίσκουν νέους τρόπους για να με παρενοχλούν πάλι..  Κάποιοι λοιπόν και φροντίζοντας να μην τους βλέπω (…),  όταν με έβλεπαν από σχετικά μακριά,  είτε μέσα στο σχολείο είτε στο προαύλιο αυτού,  άρχισαν να φωνάζουν δυνατά το επώνυμό μου,  «εμπλουτίζοντάς το»  με κοροϊδευτικά συνοδευτικά…  Κάποιοι άλλοι πάλι,  όταν μετά από επανειλημμένες παρατηρήσεις μου να μην φωνάζουν μέσα στην τάξη, τους έβγαζα έξω με απουσία,  βγαίνοντας έξω έβριζαν ή κοπανούσαν την πόρτα με όλη τους τη δύναμη!  Όταν τους έφερνα κάτω,  οι υποδιευθυντές άρχισαν να μου λένε να μην το παρακάνω με τις απουσίες,  ενώ ο διευθυντής συνήθως περιοριζόταν σε συστάσεις (ενώ μόνο 2 μαθητές, αν θυμάμαι καλά, δέχτηκαν από 1 μονοήμερη αποβολή για την προσβλητική συμπεριφορά τους προς το πρόσωπό μου).
 

 Άρχισα πάλι να χάνω τον ύπνο μου  και η ψυχοσωματική μου υγεία να κλονίζεται.  Κάποιες μέρες που ήμουνα λόγω σχεδόν καθόλου ύπνο την προηγούμενη βραδιά σε πολύ άσχημη κατάσταση και ένιωθα εξαντλημένος,  ζητούσα άδεια από το σχολείο να λείψω απ’ αυτό.  Επειδή είχα πάρει ήδη 4 μέρες αναρρωτική άδεια λόγω ισχυαλγίας τον Ιανουάριο και άλλες 4 μέρες αναρρωτική άδεια λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού το Φεβρουάριο,  συνήθως οι υπόλοιπες άδειες μου δίνονταν ως κανονικές.  Για την τελευταία 4ήμερη αναρρωτική άδεια που πήρα,  όταν επισκέφτηκα τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Νομού Φλώρινας για να μου υπογράψουν και να μου σφραγίσουν τα έγγραφα που χρειάζονταν,  κατόπιν με κάλεσε ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο γραφείο του,  όπου  απ’ τη μια μου ζήτησε να κάνω υπομονή και να μην παραιτηθώ, αλλά απ’ την άλλη να μην το παρακάνω με τις αναρρωτικές άδειες  (λες και δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει κάποιος άνθρωπος…).  Το ότι στις υφιστάμενες συνθήκες θα μπορούσα να εκραγώ ή να καταρρεύσω, αυτό προφανώς δεν το έλαβε υπόψη του..
   Η κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει κι άλλο και να ξεφεύγει ΕΝΤΕΛΩΣ,  όταν κάποιοι απ’ την ΑΓΕΛΗ των μαθητών του ΕΠΑΛ βλέποντάς με ακόμα και μέσα στην πόλη της Φλώρινας,  άρχισαν να φωνάζουν το επώνυμό μου δυνατά και να κοροϊδεύουν!!
   Τα πράγματα λοιπόν αρχίζουν να δείχνουν πλέον αρκετά χειρότερα απ’ ότι όταν ξεκίνησα  (παρ’ ότι για ένα διάστημα η κατάσταση έμοιαζε να «στρώνει»).   Πλέον κάθε στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος θα έκανε το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ σ’ αυτήν την περίπτωση:   ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ.

   Ζυγιάζοντας προσεκτικά απ’ τη μια τις οικονομικές μου απολαβές και την επαγγελματική μου αποκατάσταση και απ’ την άλλη την κατάσταση του νευρικού μου συστήματος, την ψυχοσωματική μου υγεία αλλά και την αξιοπρέπειά μου ως άνθρωπος,  η ζυγαριά έδειξε να βαραίνει ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ προς τη δεύτερη πλευρά,  οπότε αυτά θεωρώ και τα πιο σημαντικά για μένα.  Αυτά λοιπόν οφείλω να προστατεύσω,  ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ._
   Επειδή λοιπόν δεν ανέχομαι επ’ ουδενί λόγω να με εμπαίζουν και να με λοιδωρούν…
   Επειδή στη ζωή μου δεν έχω συνηθίσει να δέχομαι προσβολές χωρίς να απαντάω…
   Επειδή θέλω να επιτελώ το εκπαιδευτικό μου λειτούργημα απρόσκοπτα και αβίαστα και ΟΧΙ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ,  ως να βρίσκομαι στα χαρακώματα κάποιου ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟΥ…
   Επειδή ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ να γίνομαι στόχος ΑΝΟΗΤΩΝ ΓΕΛΩΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ τόσο εντός, όσο και εκτός του σχολείου από μια ΑΓΕΛΗ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΓΩΓΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ…
   Επειδή η στήριξη προς το μέρος μου από το διευθυντή και από τους υποδιευθυντές του ΕΠΑΛ έχει αρχίσει να φθίνει…

Επειδή ακόμα και στο 1Ο Γυμνάσιο Φλώρινας όπου πάω για να συμπληρώνω το ωράριό μου (όπου κατά τ’ άλλα δεν είχα άλλο πρόβλημα), δέχτηκα πιέσεις – έστω και χαλαρές – από το διευθυντή και τον υποδιευθυντή του Γυμνασίου για τους βαθμούς που θα παραδώσω στο 2ο τρίμηνο…
   Επειδή και ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Φλώρινας επιχείρησε κοινώς «να μου βάλει τα 2 πόδια σε 1 παπούτσι»…
   Και επειδή οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου δεν μου επιτρέπουν πλέον να προσπαθήσω να συνεχίσω τη διδασκαλία μου για τα λιγοστά καλά και ευγενικά παιδάκια που άξιζαν τον κόπο…  (και εύχομαι ο νέος συνάδελφος που θα πάρει τη θέση μου να έχει τις δυνάμεις και τις αντοχές να το κάνει, γιατί αυτά ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ αξίζουν τη διδασκαλία, εφόσον όλοι οι υπόλοιποι ΕΠΕΛΕΞΑΝ να μείνουν απαίδευτοι  και αμόρφωτοι  εφ’ όρου ζωής…)

  Δια ταύτα και χωρίς να χρειάζονται άλλες εξηγήσεις (έχω ήδη δώσει πλείστες όσες…),  αποφασίζω ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ από εκπαιδευτικός του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας και του 1ου Γυμνασίου Φλώρινας για τη φετινή σχολική χρονιά.
 

 Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ._

«Τα μεγάλα ταλέντα είναι τα ωραιότερα και συχνά τα πιο επικίνδυνα φρούτα στο δέντρο της ανθρωπότητας.  Κρέμονται στα πιο αδύνατα κλαδιά ΠΟΥ ΣΠΑΖΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ»   (…)

Καρλ Γκούσταφ Γιουνγκ

Κώστας Μαντζανάς, αναπληρωτής καθηγητής Χημικός  (ΠΕ0402)