Το χωριό που δακρύζει

Όταν είδα «Το λιβάδι του δακρύζει» του αείμνηστου Θεόδωρου Αγγελόπουλου, μια δεκαετία και κάτι πριν, δεν περίμενα ποτέ πως κάποια στιγμή σε μια εκδρομή θα αναβίωναν μπροστά στα μάτια μου οι συγκινητικές εκείνες εικόνες ενός χωριού που χάνεται σ’ ένα υγρό τάφο. Μόνο που αυτή τη φορά δεν βουλιάζει ένας ψεύτικος οικισμός σαν εκείνον που έστησε ο σκηνοθέτης για τις ανάγκες της ταινίας στη λίμνη Κερκίνη, αλλά ένα πραγματικό χωριό: το Σφεντύλι Ηρακλείου Κρήτης.

Το μικρό χωριό ιδρύθηκε περίπου το 1577 και επέζησε από φυσικές καταστροφές και τους κατακτητές για να καταδικαστεί σε σταδιακή βύθιση το 2007- αφού βρέθηκε μέσα στην τεχνητή λίμνη του φράγματος του Αποσελέμη που έλυσε το πρόβλημα υδροδότησης της περιοχής. Αυτό ήταν το τίμημα της «προόδου» μάλλον… Τη λίμνη δεν τη γέμισε η βροχή και οι πηγές. Άνοιξαν θαρρώ σαν βρύσες τα μάτια των ξεριζωμένων, τη γέμισαν τα δάκρυα των κατοίκων που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους.


Οι Ινδιάνοι διάβαζα μικρή στα κόμιξ χόρευαν το χορό της βροχής για να βρέξει και να καρπίσει ο τόπος. Αρχέγονοι, ξεχασμένοι λαοί έκαναν θυσίες. Το νερό πολύτιμο αγαθό έπρεπε πάντα να πάρει το τίμημά του.

Στο Σφεντύλι έπρεπε να στοιχειώσει ένα χωριό ολόκληρο. Βυθίζονται και στοίχειωσαν τα γέλια, οι λύπες, οι χαρές, οι έρωτες, οι αγωνίες, οι γέννες και οι θάνατοι των ανθρώπων. Μια ολόκληρη ζωή πώς να αποζημιωθεί; Στα έρημα σπίτια βλέπεις πάνω στους ξεφτισμένους τοίχους, στις πόρτες και σε κάθε πέτρα που γλείφει το νερό την εγκατάλειψη. Ρημαγμένες ψυχές έμειναν πίσω. Πώς είναι άραγε στα γεράματα να προσπαθείς να σβήσεις από μέσα σου τη μάνα γη που σε γέννησε;

Κάθε φορά που βρέχει σκέφτομαι: Βρέχει. Να ξεπλυθούνε οι μνήμες από τα πεζοδρόμια.

Τις μνήμες όμως δεν τις ξεπλένει το νερό…

Κρυφοκοίταξα από το παράθυρο: Στην εκκλησία που αργοβουλιάζει κάποιος ακόμα κρατάει το καντήλι αναμμένο…



http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=9199#sthash.4vQP638x.dpuf

3so4PL4TV