« ΄Οπου και να γυρίσω το βλέμμα μου η Ελλάδα με θυμώνει » (Ν. Καζαντζάκης)

Ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα που συνθέτει την κοινωνικοοικονομική συγκυρία στην οποία ζούμε.

Την αγγίζει, τη διαπερνά και φτάνει ως τα άκρα της, και ένα διαπλεκομενο πολιτικό σύστημα.

Από την άλλη πλευρά άνθρωποι να μένουν στους δρόμους, άστεγοι χωρίς φαγητό και η ανεργία να φτάνει σε ύψη ρεκόρ.
Σε μια χώρα που κατά κοινή παραδοχή αποτελεί το καλύτερο οικόπεδο στον κόσμο, λόγω της γεωγραφικής της θέσης.


Σε μια χώρα που λούζεται από ήλιο και μπορεί να παράγει πάρα πολλά προϊόντα και έχοντας την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί ακόμα περισσότερο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της (έδαφος, υπέδαφος, θαλάσσιο υπέδαφος, τουρισμό, εστίαση κ.α.).

Από δω βγαίνουν εξαιρετικοί επιστήμονες που όμως πολλοί από αυτούς θα ακολουθήσουν λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό, γιατί η Ελλάδα όπως συχνά λέγεται, τρώει τα παιδιά της.

Ας γυρίσουμε όμως πίσω στους άστεγους που λόγω των καιρικών συνθηκών έρχονταν αυτές τις ημέρες αντιμέτωποι με δύσκολες συνθήκες ακόμα και επιβίωσης από το ψύχος.

Τις προάλλες περνούσα από έναν κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας όταν διαπίστωσα ότι ένας κύριος, νεαρής ηλικίας - παρότι φαινόταν ταλαιπωρημένος, προσπαθούσε να σκεπαστεί, για να γλιτώσει από το κρύο δίπλα του υπήρχαν κάδοι απορριμμάτων που μάλιστα είχε προμηθευτεί και μια μαύρη σακούλα από αυτούς για να σκεπαστεί.

Σκέφτηκα… Αυτή είναι η εικόνα απορριμμάτων του 2013 για την Ελλάδα, για τη χώρα που πρόσφερε τόσα στον πολιτισμό, που έδωσε τα φώτα της σε άλλους λαούς? Και συνέχισα να περπατώ. Προχωρώντας παρακάτω, σ΄ένα άλλο σημείο που σχηματιζόταν ένα Π από τα κτίρια και που εκεί «έκοβε» ο αέρας και το κρύο υπήρχαν άλλοι τέσσερις άνθρωποι. Αυτοί είχαν προμηθευτεί από κάπου σκεπάσματα και κείτονταν κάτω στα πλακάκια σαν πεθαμένοι.

Με κυρίευσε θλίψη βλέποντας αυτές τις εικόνες γύρω μου, αναρωτιέμαι τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος?

Αν ζούσε ο Καζαντζάκης στις μέρες μας ίσως να έλεγε «όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου η Ελλάδα με σκοτώνει», αντί «να με θυμώνει».

Σκοτώνει τα όνειρα των νέων, οδηγεί σε απόγνωση οικογενειάρχες και το χειρότερο στερεί την ελπίδα για καλύτερες μέρες σε όλους τους πολίτες της.

Το βράδυ κάθισα λίγο στον καναπέ μου για να ακούσω το δελτίο ειδήσεων προκειμένου να ενημερωθώ για τις εξελίξεις της ημέρας.

Αποφάσισα μετά από λίγο να κλείσω την τηλεόραση και απορροφήθηκα στις σκέψεις μου, έφερα στο μυαλό μου τις εικόνες που είχα δει με τα μάτια μου και λύγισα στα συναισθήματά μου.

peri-planomenos.blogspot.g