Ψέματα.
Γεμίσαμε ψέματα, φίλε, κι απατεώνες.
Μάλλον καλύτερα να επαναδιατυπώσω. Γεμίσαμε μισές αλήθειες. Ειπωμένες κατά το δοκούν και το συμφέρον.
Αλήθειες ειπωμένες με μαεστρία για να καλύψουν ψέματα κι απάτες.
Ντροπή είναι.
Και ποιος θα σε προστατεύσει; Κανείς. Μόνο ο εαυτός σου. Στη μάχη με τα ψέματα ο άνθρωπος ήταν και παραμένει μόνος.
Εκείνος και το μυαλό, η κρίση του. Αλλά γίνονται και λάθη. Πίσω από πλατιά χαμόγελα κι ευγενικές κουβέντες κρύβονται ύπουλοι μηχανισμοί που θέλουν να βλάψουν, να κλέψουν, να εξαπατήσουν.
Πώς να γλιτώσεις από την καμουφλαρισμένη καλοσύνη εσύ που την αναζητάς σε κάθε στιγμή της ζωής σου;
Θέλεις το καλό. Να το αναπνέεις, να το ζεις, να το εμπιστεύεσαι.
Γι’αυτό την πατάς. Γιατί πάντα πίστευες και πιστεύεις στη φωτεινή πλευρά. Σε εκείνη την πλευρά των ανθρώπων που αποζητά την καλοσύνη και την αλήθεια της.
Μόνο που δεν είναι όλοι έτσι. Αγρίεψαν, φίλε, οι εποχές. Αγρίεψαν και οι άνθρωποι. Γίνανε θεριά κι ο θάνατός σου είναι η ζωή τους. Η εξαπάτησή σου, η επιβίωσή τους.
Το αντέχεις; Αντέχεις να περπατάς ξυπόλητος στα αγκάθια; Να σου πληγιάζουν τα πόδια τα ψέματα των άλλων; Να στα ματώνουν, να τα ξεσκίζουν;
Όχι, δεν αντέχεις. Μόνο πονάς. Κι είναι το κάθε βήμα σου δειλό. Δεν ξέρεις που βαδίζεις, δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Αλλά θέλεις, πολύ θέλεις να εμπιστευτείς. Το έχει ανάγκη το μέσα σου, το ζητά ο οργανισμός σου. Κι είναι το κάθε συμβάν ένα γερό ταρακούνημα. Σου θυμίζει πόσο άσχημα μπορούν να γίνουν τα πράγματα εκεί έξω. Σου θυμίζει ότι πρέπει να προσέχεις. Και προσέχεις.
Αλλά μόνο για λίγο. Γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να ξεχνά. Στη φύση του είναι και να εμπιστεύεται. Και περνά ο καιρός και ξεχνάς και ξεθαρρεύεις. Ξεχνάς τον πόνο των αγκαθιών που σε τρύπησαν. Ξεχνάς τον πόνο από τα ψέματα και τις απάτες. Κι εμπιστεύεσαι.
Μέχρι να την πατήσεις ξανά. Και ξανά.
Κουραστικό όλο τούτο το παιχνίδι της ζωής. Εξαντλητικό αλλά και τι να κάνεις; Να αλλάξεις δεν μπορείς. Και μεταξύ μας, ούτε και θέλεις. Θα ήθελες να είσαι πιο προσεκτικός. Να μην την πατάς συνέχεια. Να αναγνωρίζεις τα ψέματα, να μη σε πληγώνουν οι μισές αλήθειες.
Μα πάνω από όλα, θα ήθελες εκείνος ο κόσμος εκεί έξω από το κουκούλι σου να ήταν καλύτερος.Θα ήθελες να ξημέρωνε μια μέρα που θα ήταν πιο τίμιος.
Να έπαιρνε τα ρίσκα του και να τολμούσε τις αλήθειες.
Μόνο αλήθειες…
Γεμίσαμε ψέματα, φίλε, κι απατεώνες.
Μάλλον καλύτερα να επαναδιατυπώσω. Γεμίσαμε μισές αλήθειες. Ειπωμένες κατά το δοκούν και το συμφέρον.
Αλήθειες ειπωμένες με μαεστρία για να καλύψουν ψέματα κι απάτες.
Ντροπή είναι.
Και ποιος θα σε προστατεύσει; Κανείς. Μόνο ο εαυτός σου. Στη μάχη με τα ψέματα ο άνθρωπος ήταν και παραμένει μόνος.
Εκείνος και το μυαλό, η κρίση του. Αλλά γίνονται και λάθη. Πίσω από πλατιά χαμόγελα κι ευγενικές κουβέντες κρύβονται ύπουλοι μηχανισμοί που θέλουν να βλάψουν, να κλέψουν, να εξαπατήσουν.
Πώς να γλιτώσεις από την καμουφλαρισμένη καλοσύνη εσύ που την αναζητάς σε κάθε στιγμή της ζωής σου;
Θέλεις το καλό. Να το αναπνέεις, να το ζεις, να το εμπιστεύεσαι.
Γι’αυτό την πατάς. Γιατί πάντα πίστευες και πιστεύεις στη φωτεινή πλευρά. Σε εκείνη την πλευρά των ανθρώπων που αποζητά την καλοσύνη και την αλήθεια της.
Μόνο που δεν είναι όλοι έτσι. Αγρίεψαν, φίλε, οι εποχές. Αγρίεψαν και οι άνθρωποι. Γίνανε θεριά κι ο θάνατός σου είναι η ζωή τους. Η εξαπάτησή σου, η επιβίωσή τους.
Το αντέχεις; Αντέχεις να περπατάς ξυπόλητος στα αγκάθια; Να σου πληγιάζουν τα πόδια τα ψέματα των άλλων; Να στα ματώνουν, να τα ξεσκίζουν;
Όχι, δεν αντέχεις. Μόνο πονάς. Κι είναι το κάθε βήμα σου δειλό. Δεν ξέρεις που βαδίζεις, δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Αλλά θέλεις, πολύ θέλεις να εμπιστευτείς. Το έχει ανάγκη το μέσα σου, το ζητά ο οργανισμός σου. Κι είναι το κάθε συμβάν ένα γερό ταρακούνημα. Σου θυμίζει πόσο άσχημα μπορούν να γίνουν τα πράγματα εκεί έξω. Σου θυμίζει ότι πρέπει να προσέχεις. Και προσέχεις.
Αλλά μόνο για λίγο. Γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να ξεχνά. Στη φύση του είναι και να εμπιστεύεται. Και περνά ο καιρός και ξεχνάς και ξεθαρρεύεις. Ξεχνάς τον πόνο των αγκαθιών που σε τρύπησαν. Ξεχνάς τον πόνο από τα ψέματα και τις απάτες. Κι εμπιστεύεσαι.
Μέχρι να την πατήσεις ξανά. Και ξανά.
Κουραστικό όλο τούτο το παιχνίδι της ζωής. Εξαντλητικό αλλά και τι να κάνεις; Να αλλάξεις δεν μπορείς. Και μεταξύ μας, ούτε και θέλεις. Θα ήθελες να είσαι πιο προσεκτικός. Να μην την πατάς συνέχεια. Να αναγνωρίζεις τα ψέματα, να μη σε πληγώνουν οι μισές αλήθειες.
Μα πάνω από όλα, θα ήθελες εκείνος ο κόσμος εκεί έξω από το κουκούλι σου να ήταν καλύτερος.Θα ήθελες να ξημέρωνε μια μέρα που θα ήταν πιο τίμιος.
Να έπαιρνε τα ρίσκα του και να τολμούσε τις αλήθειες.
Μόνο αλήθειες…
Της Στεύης Τσούτση
diaforetiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου