Σαν ακροβάτης στο κενό με ένα φεγγάρι να φωτίζει τα ρίσκα μου τολμάω να σε συναντήσω…
Μικρά τερατάκια τσέπης ό,τι φοβάμαι κι εγώ τα παίρνω αγκαλιά!
Από κάτω κενό κι εγώ λαχταρώ μια ελεύθερη πτώση στο «μέσα μου».
Εκεί θα ενωθούμε και εκεί θα χωριστούμε, αγάπη μου.
Θα πάρουμε ανάσα μαζί και θα ριχτούμε σε ένα ατελείωτο μακροβούτι στο τίποτα.
Μην ανησυχείς για το οξυγόνο μπας και τελειώσει. Είναι ο έρωτας που θα μας δώσει αρκετό.
Ο έρωτας δεν έχει δεύτερες σκέψεις και παύσεις!
Τώρα ή ποτέ σου λέει και εσύ έχεις μια μόνο στιγμή για να αποφασίσεις…
Έλα… Θα παγώσω σε μια βουτιά θανάτου για να ξεκινήσω να ζω το τρελό σήμερα αυτής της ψυχαναγκαστικής Δευτέρας και θα απαρνηθώ την καθημερινότητα” μου”, τα πρέπει” τους “και τα δεσμά” σου “που μας κρατάνε χώρια.
Όσο τραμπαλιζόμαστε στο κενό δίχως δίχτυ ασφαλείας, θα σου ψιθυρίσω γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια, θα σου μιλήσω για ταξίδια που έκανα και για ριζώματα που ξεπάτωσα με βία και χέρια γυμνά. Θα σου πω για μέρη που αγάπησα και μίσησα ταυτόχρονα, που μου λείπουν, μα δεν θα ξαναπάω ποτέ γιατί είχαν «σύνορα καρδιάς» και σημαιάκια κατάκτησης. Έλα…
Έχεις μια στιγμή να αποφασίσεις αν θες να είμαστε μαζί… για όσο χωρίς πόσο και ζυγίσματα αγάπης.
Μαζί σε πτήσεις και όχι σε lets fall…
Δες με… ισορροπώ στα σχοινιά που κρέμασα από τον ουρανό μιας ερωτικής ροκ μπαλάντας!
Αν… αν λέω νιώσεις τον χρόνο να πιέζει, θα κάνω πιο γρήγορα να τον πιέσουμε εμείς, να τον τρομάξουμε, να του πούμε με θράσος πως δεν έχουμε ηλικία και δεν μετράμε επετείους…
Μαζί χωρίς ρολόι…
Δεν με φοβίζει ο χρόνος αγάπη μου, δεν με ενοχλεί ούτε η έλλειψη, ούτε η παρουσία του.
Δεν στήριξα τίποτα δικό μας πάνω του…
Μια στιγμή είμαστε που ντροπιάζει όλα τα χρόνια των «άλλων», μια αναρχική στιγμή φτιαγμένη από ήχους ερωτικούς που σύνθεσαν Αρχαίοι θεοί και δαίμονες .
Μια στιγμή που ναι… θα προλάβω να σου μιλήσω για τα θέλω μου λίγο πριν το πρέπει σου χωρίς να πω τίποτα!
Δεν λες πολλά στον έρωτα.
Τον ζεις ή δεν τον ζεις.
Τολμάς ή δεν τολμάς.
Απλά συμβαίνει ο έρωτας.
Κι εσύ ή τον φοράς σαν λευκό μπλουζάκι και βγαίνεις στα καλοκαίρια ή μένεις με ζακέτα σε μια Άνοιξη αλλεργική στην αλήθεια και τα γυμνά κορμιά των εραστών που δεν κοιμήθηκαν ποτέ μαζί…
Πάμε πιο ψηλά… έλα… Αντέχω!
Σε κρατάω από μια άκρη της ψυχής σου. Τώρα δεν θέλω ούτε να με κυνηγήσεις ούτε να σε ακολουθήσω.
Τώρα θέλω να είμαστε ένα τίποτα.
Αυτό το καταστροφικό τίποτα πριν την καταιγίδα.
Με λέω παρένθεση και τελίτσες στα κυρίως κείμενα της ζωής σου.
Σε λέω θαυμαστικό και ερωτηματικό μαζί…
Ας είμαι μια θύελλα ή δίψα έστω και περαστική στις τόσες και τόσες νιρβάνες και οάσεις της ζωής σου. Με βαφτίζω μπελά και εσύ θυμώνεις.
Αρχίζεις να κατεβαίνεις σιγά σιγά, να ζητάς την γη μέσα από ένα Lets fall σε έρωτες που τραγουδούν Σινάτρα, μα εγώ θέλω ακόμα λίγο από το λίγο σου να πονέσω περισσότερο.
Αγαπώ αυτό το λίγο σου. Όλες ζητούσαν το Πολύ σου. Πάντα…
Κι εγώ κοκκινομάλλα μαγισσούλα σέβομαι, εκτιμώ και αγαπώ αυτό το λίγο σου που πίνω σαν φίλτρο ακριβό να γίνω άτρωτη στους φόβους που με πότισαν γάμοι, διαζύγια, σχέσεις του καναπέ και της μιας βραδιάς.
Ξέρω πως αυτό το λίγο ενός άντρα είναι η αλήθεια του η απαραβίαστη και αβίαστη. Ξέρω πως είναι ίσως η πιο καθαρή στιγμή του μέσα σε 1000 γκρίζες σκέψεις ενοχής σαν σημάδι λευκό στο δάχτυλο από βέρα που κρύφτηκε βιαστικά!
Ξέρω πως αυτό το λίγο σου εγώ μπορώ να το αγαπήσω πιο πολύ από τα πάντα που μου έδωσαν άλλοι, που μου έταξαν, που μου ορκίστηκαν, που μας ένωσε ο Θεός και μας χώρισαν δαίμονες κρυμμένοι σε ανθρώπινα κορμιά!
Έλα μη φοβάσαι… Θα κατέβω κι εγώ από την κούνια αυτή… Ξημερώνει σε λίγο και πριν αγγίξει την αλμύρα από το φιλί σου στον λαιμό μου ο ήλιος, λίγο πριν ανοίξουμε τα μάτια από το μακροβούτι της ηδονής, σου ζητάω απλά μια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά που μέσα της θα είναι ασφαλές το κοριτσάκι που πριν λίγο ήταν γυναίκα.
Κι όταν η αγκαλιά σου ανοίξει και την αποχωριστώ, η γυναίκα θα βάλει τα μικρά τερατάκια τσέπης-φόβους στην τσέπη του μπουφάν της, θα φορέσει τα μαύρα γυαλιά της και ένα κόκκινο κραγιόν και θα γυρίσει στην καθημερινότητά της. Μόνη…
Για έναν παράξενο λόγο… τώρα φοβάμαι πιο πολύ.
Τωρα που πατώ στην γη…
Τωρα νιώθω σχοινιά ασφαλείας τις συμβουλές της μάνας μου, των φίλων μου, των Αγίων μου που ξέχασα να ανάψω κερί… να με πνίγουν.
Πριν… εκεί στο κενό… δεν φοβόμουν!
Μην με ρωτάς, λοιπόν γιατί εσύ, γιατί τώρα, γιατί εμείς…
Ό,τι δεν φοβόμαστε είναι ό,τι οι άλλοι λένε έρωτα.
Απλά… συμβαίνει.
Απλά τον τολμάς.
Απλά… ζεις πια πολύπλοκα.
Μικρά τερατάκια τσέπης ό,τι φοβάμαι κι εγώ τα παίρνω αγκαλιά!
Από κάτω κενό κι εγώ λαχταρώ μια ελεύθερη πτώση στο «μέσα μου».
Εκεί θα ενωθούμε και εκεί θα χωριστούμε, αγάπη μου.
Θα πάρουμε ανάσα μαζί και θα ριχτούμε σε ένα ατελείωτο μακροβούτι στο τίποτα.
Μην ανησυχείς για το οξυγόνο μπας και τελειώσει. Είναι ο έρωτας που θα μας δώσει αρκετό.
Ο έρωτας δεν έχει δεύτερες σκέψεις και παύσεις!
Τώρα ή ποτέ σου λέει και εσύ έχεις μια μόνο στιγμή για να αποφασίσεις…
Έλα… Θα παγώσω σε μια βουτιά θανάτου για να ξεκινήσω να ζω το τρελό σήμερα αυτής της ψυχαναγκαστικής Δευτέρας και θα απαρνηθώ την καθημερινότητα” μου”, τα πρέπει” τους “και τα δεσμά” σου “που μας κρατάνε χώρια.
Όσο τραμπαλιζόμαστε στο κενό δίχως δίχτυ ασφαλείας, θα σου ψιθυρίσω γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια, θα σου μιλήσω για ταξίδια που έκανα και για ριζώματα που ξεπάτωσα με βία και χέρια γυμνά. Θα σου πω για μέρη που αγάπησα και μίσησα ταυτόχρονα, που μου λείπουν, μα δεν θα ξαναπάω ποτέ γιατί είχαν «σύνορα καρδιάς» και σημαιάκια κατάκτησης. Έλα…
Έχεις μια στιγμή να αποφασίσεις αν θες να είμαστε μαζί… για όσο χωρίς πόσο και ζυγίσματα αγάπης.
Μαζί σε πτήσεις και όχι σε lets fall…
Δες με… ισορροπώ στα σχοινιά που κρέμασα από τον ουρανό μιας ερωτικής ροκ μπαλάντας!
Αν… αν λέω νιώσεις τον χρόνο να πιέζει, θα κάνω πιο γρήγορα να τον πιέσουμε εμείς, να τον τρομάξουμε, να του πούμε με θράσος πως δεν έχουμε ηλικία και δεν μετράμε επετείους…
Μαζί χωρίς ρολόι…
Δεν με φοβίζει ο χρόνος αγάπη μου, δεν με ενοχλεί ούτε η έλλειψη, ούτε η παρουσία του.
Δεν στήριξα τίποτα δικό μας πάνω του…
Μια στιγμή είμαστε που ντροπιάζει όλα τα χρόνια των «άλλων», μια αναρχική στιγμή φτιαγμένη από ήχους ερωτικούς που σύνθεσαν Αρχαίοι θεοί και δαίμονες .
Μια στιγμή που ναι… θα προλάβω να σου μιλήσω για τα θέλω μου λίγο πριν το πρέπει σου χωρίς να πω τίποτα!
Δεν λες πολλά στον έρωτα.
Τον ζεις ή δεν τον ζεις.
Τολμάς ή δεν τολμάς.
Απλά συμβαίνει ο έρωτας.
Κι εσύ ή τον φοράς σαν λευκό μπλουζάκι και βγαίνεις στα καλοκαίρια ή μένεις με ζακέτα σε μια Άνοιξη αλλεργική στην αλήθεια και τα γυμνά κορμιά των εραστών που δεν κοιμήθηκαν ποτέ μαζί…
Πάμε πιο ψηλά… έλα… Αντέχω!
Σε κρατάω από μια άκρη της ψυχής σου. Τώρα δεν θέλω ούτε να με κυνηγήσεις ούτε να σε ακολουθήσω.
Τώρα θέλω να είμαστε ένα τίποτα.
Αυτό το καταστροφικό τίποτα πριν την καταιγίδα.
Με λέω παρένθεση και τελίτσες στα κυρίως κείμενα της ζωής σου.
Σε λέω θαυμαστικό και ερωτηματικό μαζί…
Ας είμαι μια θύελλα ή δίψα έστω και περαστική στις τόσες και τόσες νιρβάνες και οάσεις της ζωής σου. Με βαφτίζω μπελά και εσύ θυμώνεις.
Αρχίζεις να κατεβαίνεις σιγά σιγά, να ζητάς την γη μέσα από ένα Lets fall σε έρωτες που τραγουδούν Σινάτρα, μα εγώ θέλω ακόμα λίγο από το λίγο σου να πονέσω περισσότερο.
Αγαπώ αυτό το λίγο σου. Όλες ζητούσαν το Πολύ σου. Πάντα…
Κι εγώ κοκκινομάλλα μαγισσούλα σέβομαι, εκτιμώ και αγαπώ αυτό το λίγο σου που πίνω σαν φίλτρο ακριβό να γίνω άτρωτη στους φόβους που με πότισαν γάμοι, διαζύγια, σχέσεις του καναπέ και της μιας βραδιάς.
Ξέρω πως αυτό το λίγο ενός άντρα είναι η αλήθεια του η απαραβίαστη και αβίαστη. Ξέρω πως είναι ίσως η πιο καθαρή στιγμή του μέσα σε 1000 γκρίζες σκέψεις ενοχής σαν σημάδι λευκό στο δάχτυλο από βέρα που κρύφτηκε βιαστικά!
Ξέρω πως αυτό το λίγο σου εγώ μπορώ να το αγαπήσω πιο πολύ από τα πάντα που μου έδωσαν άλλοι, που μου έταξαν, που μου ορκίστηκαν, που μας ένωσε ο Θεός και μας χώρισαν δαίμονες κρυμμένοι σε ανθρώπινα κορμιά!
Έλα μη φοβάσαι… Θα κατέβω κι εγώ από την κούνια αυτή… Ξημερώνει σε λίγο και πριν αγγίξει την αλμύρα από το φιλί σου στον λαιμό μου ο ήλιος, λίγο πριν ανοίξουμε τα μάτια από το μακροβούτι της ηδονής, σου ζητάω απλά μια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά που μέσα της θα είναι ασφαλές το κοριτσάκι που πριν λίγο ήταν γυναίκα.
Κι όταν η αγκαλιά σου ανοίξει και την αποχωριστώ, η γυναίκα θα βάλει τα μικρά τερατάκια τσέπης-φόβους στην τσέπη του μπουφάν της, θα φορέσει τα μαύρα γυαλιά της και ένα κόκκινο κραγιόν και θα γυρίσει στην καθημερινότητά της. Μόνη…
Για έναν παράξενο λόγο… τώρα φοβάμαι πιο πολύ.
Τωρα που πατώ στην γη…
Τωρα νιώθω σχοινιά ασφαλείας τις συμβουλές της μάνας μου, των φίλων μου, των Αγίων μου που ξέχασα να ανάψω κερί… να με πνίγουν.
Πριν… εκεί στο κενό… δεν φοβόμουν!
Μην με ρωτάς, λοιπόν γιατί εσύ, γιατί τώρα, γιατί εμείς…
Ό,τι δεν φοβόμαστε είναι ό,τι οι άλλοι λένε έρωτα.
Απλά… συμβαίνει.
Απλά τον τολμάς.
Απλά… ζεις πια πολύπλοκα.
Αναστασία Κορινθίου
kissmygrass
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου