Το τελευταίο σου μήνυμα, θα μείνει αδιάβαστο…

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Το όνομά σου στην οθόνη, δεν προκαλεί πια κανένα χαμόγελο.
Δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να μου πεις. Τίποτα που να έχει μείνει να σου πω.
Είπαμε πολλά περισσότερα απ’ όσα είχε νόημα να ειπωθούν.
Οι πράξεις άλλωστε μίλησαν τόσο δυνατά που δεν χρειάστηκαν επεξηγήσεις.

Μέσα στα ατελείωτα “για πάντα” σου, μέσα στα αστείρευτα “εγώ ποτέ δεν θα…” η πόρτα κλείνει πίσω σου.
Δεν την έκλεισα εγώ.
Εγώ έμεινα εκεί, να κοιτώ. Να κοιτώ και να χαμογελώ.
Μην περιμένεις να σου κρατήσω κακία.
Ούτε καν θυμό δεν έχω.
Αυτά τα έχουν εκείνοι που ελπίζουν. Που προσδοκούν την ανατροπή πριν το φινάλε.

Κι εγώ ούτε ελπίζω, ούτε προσδοκώ.
Ούτε και στο χω, να σου πω την αλήθεια.
Όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν τολμάς.

Κι ο έρωτας που ζήτησες να ζήσεις, δεν σηκώνει δειλά συναισθήματα και περίπου ζωή.
Αντέχει πολλά, μα όχι την δειλία.
Οι δικαιολογίες του περισσεύουν βλέπεις του έρωτα.

Δεν τις χρειάζεται ούτε για όταν ξεσκίζει από κaύλα τις σάρκες, ούτε όταν αποχωρεί σιωπηλά από εκεί που δεν του αρμόζει.

Το όνομά σου στην οθόνη, κι ένα μήνυμα τελευταίο (σου)..
Θα μείνει αδιάβαστο. Όχι γιατί δεν με νοιάζει τι έχεις να μου πεις, αλλά γιατί δεν αντέχεις να ακούσεις την τελευταία μου κουβέντα.

Το τέλος, γράφτηκε σ’ όσα δεν τόλμησες ν’ ακούσεις καλέ μου…

Καλή ζωή!