Αγάπα τις μνήμες σου, μα μην τις αφήσεις να σε πνίξουν..

Γράφει η Ελένη Σάββα

Θυμάμαι τότε, που νόμιζα πως δεν θα σε χάσω ποτέ. Θυμάμαι που σε κοιτούσα και ένιωθα την ευτυχία να με κατακλύζει. Θυμάμαι που δεν μπορούσα να φανταστώ στιγμή της ζωής μου μακρυά σου! Και με κρατούσες αγκαλιά και δεν με ένοιαζε τίποτα! Περπατούσαμε μαζί και όλα έμοιαζαν πανέμορφα. Ίσως να μην ήταν όλα τέλεια, μα έτσι έμοιαζαν στο μυαλό μου. Θυμάσαι; Δεν περνούσε ούτε μια μέρα που δεν σου έλεγα πόσο σε αγαπούσα! Όχι, δεν ήταν επειδή έπρεπε, ήταν επειδή το ένιωθα. Κι όταν αγαπάω, αγαπάω απόλυτα. Θυμάμαι, όλο θυμάμαι! Τα θυμάμαι όλα που και που με κάθε λεπτομέρεια.

Έχει περάσει καιρός, και δεν με πειράζει πια. Με τις αναμνήσεις σχηματίζεται στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο, που δύσκολα περιγράφεται. Είναι αληθινό απ’ τη μια, απ’ την άλλη σαρκαστικό, ειρωνικό! Μα έχω όντως κάτι να πω: Ευχαριστώ. Και τι πειράζει που δεν κράτησε; Το ζήσαμε. Κι ας ήταν για λίγο. Ακόμα και τα παραμύθια που είναι τόσο ονειρικά, κάποτε τελειώνουν. Κάποτε κάποια όμορφα πράγματα στη ζωή μας τερματίζονται. Μπορώ να μετρήσω άπειρα απ’ αυτά στην δική μου! Ποτέ δεν ψάχνω το γιατί. Προτιμώ απλώς να σκέφτομαι, πως με γέμισαν εμπειρίες και χαμόγελα. Με γέμισαν ζωή!

Η μνήμη. Η μνήμη είναι το δύσκολο κομμάτι μετά το τέλος! Ποιος είπε, όμως, πως η μνήμη είναι εχθρός; Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή. Έμαθα εξάλλου, πως ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις, το κάνεις φίλο σου και το αγαπάς. Οι αναμνήσεις μου είναι τα κομμάτια μου.
Πώς θα ήμουν εγώ, αν δεν θυμόμουν; Πώς θα μπορούσα να γίνω πιο δυνατός, αν ξεχνούσα όλα αυτά που με έκαναν να λυγίσω; Γι’ αυτό σου είπα ευχαριστώ. Όχι επειδή έζησα το τέλος, μα επειδή έχω τις αναμνήσεις. Θα με συντροφεύουν όταν τις χρειάζομαι, θα με συντροφεύουν όσο ακόμα χρειάζεται για να μάθω, για να καταλάβω, για να ζήσω.

Το να θυμάσαι, μπορεί να γίνει ένα από τα ομορφότερα πράγματα του κόσμου, αν καταλάβεις πόσο σε βοηθάει. Μην το αφήνεις να σε καταβάλλει. Άστο όμως να σε ταξιδέψει! Να σε αγκαλιάσει, χωρίς να σε πνίξει.