Εγώ θα μείνω!! Και το “μάλλον” σας, θα το ξανακάνω μέλλον μου!

Κάνουν το μέλλον μας να ακούγεται σαν μάλλον

Πάμε να φύγουμε. Μ’ ακούς; Πάμε να φύγουμε σου λέω. Τι κάθεσαι;

Εδώ μας καταπίνουν. Μας θάβουν ζωντανούς.

Εδώ μας παίρνουν το έ από το μέλλον. Μας δίνουν ένα ά.

Κάνουν το μέλλον μας να ακούγεται σαν μάλλον.

Φωνάζεις δυνατά. Ουρλιάζεις.


Όσο και να φωνάζεις όμως, το α δεν ξαναγίνεται ε.

Το α κουβαλά πάντα πόνο. Πόνο και απόγνωση.

Το ε όμως… το ε όταν κάποτε το φώναζες σήμαινε αντίσταση.

Μην περιμένεις. Πάμε να φύγουμε.

Το μάλλον δε θα γίνει ποτέ ξανά μέλλον.

Το μάλλον είναι όλα όσα έχεις τώρα. Όσα μπορείς να έχεις.

Μάλλον ζεις. Μάλλον έχεις δουλειά. Μάλλον υπάρχεις. Μάλλον έχεις σπίτι. Μάλλον διασκεδάζεις. Μάλλον…

Εγώ όμως φεύγω. Όχι μάλλον. Σίγουρα.

Θα βρω μια χώρα όπου ένα λάθος γράμμα δε θα μου αλλάζει τη ζωή.

Μια χώρα όπου όλα τα φωνήεντα θα έχουν την ίδια αξία.

Όπου όλα τα γράμματα θα φωνάζουν για ζωή.

Θυμάμαι ακόμα…

Ζω στη χώρα που αρχίζει από ε. Από Ε κεφαλαίο.

Ζω στη χώρα όπου Ε σημαίνει ελευθερία.

Ζω στη χώρα όπου και ένα απλό α μετατρέπεται σε αγάπη και ανθρωπιά.

Κι ας μην έχεις μέλλον. Κι ας έχεις μόνο μάλλον.

Δε φεύγω. Θα μείνω για αυτό το Α της Ανθρωπιάς.

Θα μείνω για όλα τα α που αγαπώ.

Γιατί η Ελλάδα αρχίζει από Ε αλλά δεν τελειώνει σε ένα απλό α…

Θα μείνω για την Ελλάδα που αγαπώ.

Της Σταματίνας Σταθάκη