Tο μύνημα της ημέρας

3 είδη ανθρώπων μην ξεχάσεις ποτέ… Αυτούς που σε βοήθησαν στα δύσκολα. Αυτούς που σε άφησαν στα δύσκολα. Και αυτούς που σε έφεραν στα δύσκολα.

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

Το μέγεθος των πραγμάτων...



Φοβάσαι!

Από μικ

Φοβάσαι!
Από μικρό παιδί, μαθαίνεις να φοβάσαι.

Φοβάσαι, πως αν δεν είσαι καλό παιδί, δε θα σε αφήσουν να παίξεις.

Φοβάσαι, πως αν δε φας όλο το φαΐ σου, θα σε δώσουν στο γύφτο (ε, ρε έρμε γύφτο, που να’ξερες τι απειλή αντιμετώπισες!)

Φοβάσαι, πως οι συνεχείς τσακωμοί, θα οδηγήσουν τους γονείς σου στο χωρισμό.

Μετά, οι ρουφιανιές της μάνας σου, για τον Πατέρα σου και το αντίστροφο, με αποδέκτη την παιδική ψυχή σου, σε κάνουν να φοβάσαι ακόμα περισσότερο!

Τρομοκρατείσαι!

Ελπίζεις να χωρίσουν, για να βρεις λίγη ηρεμία.

Μετά, φοβάσαι πως τελικά οι γονείς σου, δε θα χωρίσουν και θα παραμείνεις παγιδευμένος σε αυτή τη νοσηρότατη κατάσταση με τα εκατέρωθεν ρουφιανιλίκια!

Φοβάσαι τη μάνα σου, γιατί θα αρχίσει πάλι να σου μιλάει για τα γκομενιλίκια του Πατέρα σου.

Φοβάσαι τον Πατέρα σου, γιατί θα αρχίσει πάλι να θάβει τη μάνα σου και όλο της το σόι και θα καταλήξει πάλι με την γνωστή ανάλυση για το πόσο δυστυχισμένος είναι εξ αιτίας σου και για το πόσα χρόνια του χρωστάς (όσα υπάρχεις εν ζωή)

Κυρίως φοβάσαι να μιλήσεις για αυτά που σε απασχολούν, σαν παιδί και σαν έφηβο.

Που χώρος για τα δικά σου προβλήματα, όταν είσαι ο εξομολογητής και ο σάκος του μποξ, αυτών που υποτίθεται θα σε προστάτευαν;..

Φοβάσαι τον Πατέρα σου με τα διαρκή νεύρα και την πεποίθηση του, πως αυτός είναι το θύμα!

Φοβάσαι τη μάνα (ο θεός να την κάνει), που σε τελική ανάλυση, συμφωνεί με τον Πατέρα (!!!) και χρησιμοποιεί την υστερία ως ασπίδα, ενάντια στην ακρόαση των δικών σου προβλημάτων.

Κάπως έτσι λοιπόν, μεγαλώνεις μέσα στο φόβο.

Νιώθεις το παράσιτο. Η πηγή όλων των προβλημάτων..

Κάπως έτσι, μαθαίνεις να είσαι φοβισμένος..

Φοβάσαι να μιλήσεις..

Φοβάσαι να διεκδικήσεις..

Φοβάσαι να μιλήσεις..

Ότι καλό κάνεις στη ζωή σου, το κάνεις κινητοποιούμενος κυρίως από την απελπισία και πάλι, φοβάσαι να το απολαύσεις..

Φοβάσαι να κάνεις «κτήμα» σου τα καλά που συμβαίνουν στη ζωή σου.

Φοβάσαι να αποδεχθείς πως σου αξίζουν τα καλά της ζωής και για αυτό τα υπονομεύεις.

Γίνεσαι αυτοκαταστροφικός..

Φοβάσαι να αποδεχθείς την αγάπη που σου προσφέρεται..

Χωρίζεις, ξαναχωρίζεις, τσακώνεσαι με το παραμικρό, καταστρέφεις την αγάπη που σου δίνεται..

Περνάν τα χρόνια και εσύ κινείσαι με βήματα..

Με βήματα, ενώ θα μπορούσες να κινηθείς με άλματα.

Υπονομεύεις τα πάντα.

Γίνεσαι αυτοκαταστροφικός στα πάντα!

Μέχρι που αρχίζεις να καταστρέφεις τον ίδιο σου τον εαυτό!

Ακουμπάς το θάνατο..

Τότε, ως δια μαγείας, τα πάντα ξεκαθαρίζουν!

Τα πάντα έρχονται στο σωστό μέγεθος.

Αυτά που ένιωθες ως μεγάλα, ξαφνικά μικραίνουν!

«Αυτά φοβόμουν τόσα χρόνια;!», αναρωτιέσαι..

Κυρίως όμως, αυτά που ένιωθες ως μικρά, όπως ο εαυτός σου, μεγαλώνουν!..

Αντιλαμβάνεσαι πως η αυτοκαταστροφική σου συμπεριφορά, παρεπόμενο του φόβου που σε πότισαν από τότε που γεννήθηκες, σε οδήγησε εδώ..

Καταλαβαίνεις πως πρέπει να αρχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου.

Κάπως έτσι λοιπόν, δεχόμενος απλόχερα το θείο δώρο της αρρώστιας, αρχίζεις να διώχνεις ένα ένα, η ακόμα και σε ομάδες, όλα τα κόπρανα της ζωής σου.

Κάπως έτσι το τοπίο σου αρχίζει να καθαρίζει.

Τελικά, σου αρέσεις ρε φίλε!

Είσαι ωραίος!

Σου αξίζουν τα καλύτερα!

Έτσι.

Με τη σωστή αντίληψη του μεγέθους των πραγμάτων…

Γράφει ο Γιώργος Παρασκευόπουλος
eternalradio

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου