6 Φεβρουαρίου 1982. Στα απογευματινά δελτία των 6 της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ σκάει η είδηση: ο Υπουργός Παιδείας αποφάσισε την κατάργηση της σχολικής ποδιάς.
Εμείς που υπήρξαμε μαθητές, του προηγούμενου αιώνα (!) την επαναστατική δεκαετία του '80 θυμόμαστε πως, τότε ήταν κάπως αλλιώς τα καθέκαστα στα σχολικά μέχρι αυτή τη μέρα!!

Ακόμη θυμάμαι το κατάλευκο γιακαδάκι που μου 'πλεξε η γιαγιά για την ποδιά μου. Δεν άφησε το τσιγκελάκι από τα χέρια της όλη τη μέρα μέχρι να το τελειώσει...
Μετά το βάλαμε στην κόλλα κολλαρίσματος κι αφού στέγνωσε και το σιδερώσαμε κόσμησε τη λαιμουδιά τής φρεσκοσιδερωμένης ποδιάς μου!
Για την ακρίβεια η πρώτη μου ποδίτσα ήταν του Νηπιαγωγείου,
αλλά μετά με πήραν οι γονείς στη Γερμανία οπότε έκανα παύση!

Στη Δ' Δημοτικού, και μάλιστα μετά τις διακοπές Χριστουγέννων, αφού τότε επαναπατριστήκαμε, φόρεσα την πρώτη μου ποδιά ως μαθήτρια!!!
Στη Γερμανία δε φορούσαμε ποδιές, πηγαίναμε στο σχολείο με τα καθημερινά μας ρούχα!
Οι μεγαλύτερες ξαδέρφες μου, που πήγαιναν Γυμνάσιο ζήλευαν που μπορούσαμε να φοράμε ότι θέλαμε!

Είχαν βαρεθεί να φοράνε ποδιά και τώρα που ήταν μαθήτριες του Γυμνασίου σαν έφηβα κορίτσια, ήθελαν να φοράνε όμορφα μοδάτα πολύχρωμα ρούχα που θα αναδείκνυαν την κοριτσίστικη ομορφιά τους και θα θάμπωναν τα μάτια των αγοριών...
Ήθελαν να φοράνε τα Lewis και τα Lee Cooper για να διαγράφεται η σιλουέτα τους και να τραβάνε τις ματιές των αγοριών κι όχι να είναι όλες ίδιες μέσα στις ποδιές!
Αντιθέτως εγώ σαν πιο μικρή και καινούργια στο «άθλημα» λαχταρούσα να φορέσω τη ποδιά μου και να πάω έτσι στο σχολειό!
Μου άρεσε γιατί είχε τα χρώματα της σημαίας μας!

Θυμάμαι ότι ξεποδαριαστήκαμε ένα ολόκληρο πρωινό στα μαγαζιά με τη μαμά μου, μέχρι να τη διαλέξουμε και την έχω ακόμη μπροστά στα μάτια μου...
Ήταν «η τελευταία λέξη της μόδας στις σχολικές ποδιές» έτσι μας είπε η πωλήτρια κι η μαμά αυτό το πλήρωσε ακριβά!
Ακρυλική by Τσεκλένης, παρακαλώ! (ότι πιο ακριβό κυκλοφορούσε!!!) με ριγέ άσπρες-σιέλ λεπτομέρειες στις μανσέτες και στα τσεπάκια στο ύψος του στήθους και με μια ζώνη στη μέση!

Αρκετά μακριά κάτω από το γόνατο, για να μου κάνει και του χρόνου...
Μόλις την είδε η γιαγιά αρέστηκε και είπε πως της έλειπε μόνο ένας πλεκτός γιακάς και το 'ριξε ευθύς στο πλέξιμο!
Που να 'ξεραν κι οι δυο τους κι εγώ μαζί, ότι η τύχη της ποδιάς μου θα ήταν ν' αγκαλιάσει τη ξυλόσομπα της τάξης κι όσο ωραία ήταν τόσο ωραία κάηκε! και όπως ήταν ακρυλική, άνοίξε μια τρύπα που χώραγε ολόκληρη γροθιά, αμέσως μετά το χτύπημα του πρώτου κουδουνιού...
Ως καινούργια μαθήτρια δεν ήμουν και ιδιαίτερα συμπαθής στις συμμαθήτριές μου σε κάποιες θα 'λεγα μάλιστα ότι ήμουν και αντιπαθής, ήμουν και ομορφούλα και διαβαστερή! με κοιτούσαν με μισό μάτι, που ήρθα ξαφνικά απ' το πουθενά κι έγινα το επίκεντρο στην τάξη τους ως καινούργιο «φρούτο!»

Την ώρα που μπαίναμε στην τάξη λοιπόν, κάποια μ' έσπρωξε πάνω στη σόμπα που μπουμπούνιζε! (σαν πόσο άχτι να με είχε!...αλλά μπορεί και καταλάθος, δεν παίρνω κι όρκο!)
Απαρηγόρητη έκλαιγα με μαύρο δάκρυ στη γωνίτσα μου... για ώρες!
Φυσικά δε βγήκα σε κανένα διάλειμμα αφού μοιρολογούσα την ποδιά!
Τελικά, ο δάσκαλός μου μ' έστειλε σπίτι για να ηρεμήσω...
Στο δρόμο έκλαιγα ακόμη πιο πολύ, απ' το φόβο μη με πει η μαμά απρόσεχτη και με μαλώσει...

Η μαμά μου η καημένη όσο κι αν ήθελε να μου τραβήξει τις κοτσίδες, βλέποντάς με, σ' αυτό το χάλι το μόνο που μου είπε είναι:
«Έλα μην κλαις! Σήμερα κιόλας θα πάμε να πάρουμε μια ολόιδια!..»
Έρμη μάνα! Το 'πε και το 'κανε!
Κι αυτήν όμως τη χάρηκα πολύ λίγο, περίπου ένα μήνα αφού άλλες ήταν οι βουλές του Υπουργού!

Που να δείτε χαρά που έκαναν οι ξαδέρφες τότε! Και τι κλάμα εγώ!!
Ωστόσο όταν «ξεπετάχτηκα» και πήγα στο Γυμνάσιο και «πονήρεψα» , το χάρηκα κι εγώ γιατί ήθελα κι εγώ να φοράω τα Lewis και τα Lee Cooper!
Σήμερα πολλοί θυμούνται με νοσταλγία την «εποχή της ποδιάς» καθώς από κει και μετά το θέμα «εικόνα κι αμφίεση μαθητή και μαθήτριας» ξέφυγε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο!

Χριστίνα Ζαμπούνη
ewoman