Η επιστροφή του αλιαρταίου

Τα όνειρα θέλουν χρόνο και αγώνα για να τα κερδίσεις

Μάθαμε να ζητάμε τα πολλά οι άνθρωποι.
Τα ονειρευόμαστε, τα ονοματίζουμε δικά μας και τα κυνηγάμε. Δε μας νοιάζει αν μοιάζουν ακατόρθωτα, δε σκεφτόμαστε ότι ίσως και να μη γίνονται.
Εμείς απλά τα θέλουμε και κάνουμε ό,τι απαιτείται για να τα αποκτήσουμε.
Τα πάντα;
Ναι τα πάντα. Θα φάμε τα μούτρα μας, θα ζήσουμε ήττες, θα λουστούμε αποτυχίες, αλλά θα παλεύουμε. Για εκείνα τα ψηλά πατώματα που κάποια στιγμή πιστέψαμε πως μας ανήκουν κι έκτοτε αγωνιζόμαστε γι’αυτά.
Κι είναι τόση η λαχτάρα μας να πετύχουμε τα μεγάλα, γυαλιστερά όνειρά μας, που χανόμαστε.
Ναι άνθρωποι, χανόμαστε σε λαβυρίνθους που μόνοι στήσαμε για τους εαυτούς μας. Τριγύρω μας φιδογυριστά μονοπάτια δίχως αρχή και τέλος που λένε ότι μας πηγαίνουν στα όνειρά μας. Κι εμείς τα ακολουθούμε δίχως να ξέρουμε αν θα μας βγάλουν στο πολυπόθητο “έπαθλο” ή αν θα μας οδηγήσουν σε έναν αποτυχημένο τοίχο. Γεμάτα αδιέξοδα και κλειδωμένες πόρτες η ζωή. Κι εμείς δοκιμάζουμε νέους δρόμους για να τα καταφέρουμε.
Αλλά ξέρετε τι λάθος κάνουμε;
Στη λαχτάρα μας να ανέβουμε στο πιο ψηλό σκαλί, παλεύουμε με άλματα. Παλεύουμε με ύψη που κανείς μας δεν μπορεί να τα φτάσει με τη μία. Αυτό δεν καταλαβαίνουμε κι εκεί οφείλεται και το τόσο έντονο αίσθημα της απογοήτευσης και της αποτυχίας κάθε φορά που δε φτάνουμε το στόχο μας. Μα ο στόχος δε φτάνεται τόσο εύκολα, όσο ψηλά κι αν πηδήξουμε.
Ένα ένα πρέπει να ανεβαίνουμε τα σκαλιά.
Στόχο το στόχο. Όνειρο το όνειρο. Κόπο τον κόπο.
Αγνοήσαμε τα μικρά και κοντινά κι οραματιστήκαμε τα μακρινά μεγαλεία. Μα ξεχάσαμε πως τίποτα δεν κερδίζεται αμέσως. Θέλει κόπο το όνειρο. Μπορεί να έχει ήττες αλλά έχει και τις μικρές, καθημερινές του νίκες. Κι είναι κάθε νίκη κι ένα σκαλί. Είναι μια πόρτα που ξεκλειδώνει, ένας τοίχος που μας εμπόδιζε και τώρα γκρεμίζεται ανοίγοντας το δρόμο μπροστά μας.
Έτσι κερδίζονται τα όνειρα. Με αγώνα. Μα κυρίως με χρόνο. Χρόνο που δε θα τον μετράμε αντίστροφα για να αγχωνόμαστε. Χρόνο που θα τον δίνουμε απλόχερα και θα τον αξιοποιούμε όσο πιο σωστά μπορούμε.
Ας μάθουμε να πανηγυρίζουμε κάθε μικρή, καθημερινή μας νίκη. Ας την υποδεχόμαστε με αγαλλίαση και περηφάνεια.
Γιατί κοπιάσαμε γι’αυτή κι αναγνωρίζουμε την αξία της. Ας καταλάβουμε ότι δεν είναι μια ασήμαντη επιβράβευση. Είναι το σκαλοπάτι. Είναι ένα μικρό, σταθερό βήμα προς την κατεύθυνση των ονείρων μας.
Ας τις γιορτάζουμε τις μικρές μας νίκες κι ας έχουμε υπομονή. Κι ας μην κοιτάμε ούτε πόσο μακριά είναι η κορυφή, ούτε πόσο κοντά το έδαφος.
Μόνο να χαμογελάμε και με πείσμα να συνεχίζουμε την πορεία μας. Μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή. Ήττα την ήττα. Νίκη τη νίκη.
Και να μου το θυμηθείτε. Θα έρθει μέρα που δε θα έχει πια άλλο δρόμο να διανύσουμε.
Μπορεί να έχουμε πληγιάσει τα γόνατα από τις πτώσεις. Να έχουν κομπιάσει τα χέρια μας από την προσπάθεια, να έχουν πονέσει ακόμη και τα δόντια μας από την ένταση. Μα θα έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που το έδαφος θα φαντάζει μακρινό. Και το όνειρο θα είναι δίπλα μας, ολόκληρο, αληθινό και θα μας χαμογελά.
Αυτή η θέα από εκεί ψηλά, η κερδισμένη με κόπο και υπομονή, θα αξίζει όλες τις πτώσεις που προηγήθηκαν.
Θα αξίζει όλες τις θυσίες, όλα τα δάκρυα και τις απογοητεύσεις.
Γιατί έτσι είναι τα όνειρα.
Εκείνους που κόπιασαν να τα κερδίσουν δεν τους απογοητεύουν ποτέ.

Της Στεύης Τσούτση

diaforetiko