Ένα όνειρο για τους μήνες που έρχονται…

Ένα όνειρο για τους μήνες που έρχονται… αφηγείται ο Δημήτρης Χρυσικόπουλος

Τις ημέρες που διανύουμε και μέσα από τη σιωπή  των συστημικών ΜΜΕ στις σοβαρές εξελίξεις επί του ελληνικού χρέους, γίνεται πλέον φανερό ότι το παιχνίδι φτάνει στο τέλος του. Ένα τέλος που θα βρει κάποιους πολιτικούς και κάποιους τραπεζίτες, σε πολλά μέρη του πλανήτη ετούτου, στις καρέκλες τους ενώ κάποιους πολιτικούς και κάποιους άλλους τραπεζίτες πεταμένους σε βαθιά  χαντάκια. Και όταν χρησιμοποιώ τη λέξη «χαντάκια» δεν το εννοώ μεταφορικά αλλά με την απόλυτη έννοια της λέξης. Πεταμένους σε χαντάκια αφού πρώτα τους έχουν κόψει τα πόδια και έχουν ξεκληρίσει τις οικογένειες τους.

Αυτό το παιχνίδι είναι ένα παιχνίδι δισεκατομμυρίων. Σκεφτείτε ότι οι «κοινοί» άνθρωποι, ακόμα και αδέρφια πολλές φορές, σκοτώνονται μεταξύ τους για 500 ή 1.000 δολάρια. Σκεφτείτε ότι ακόμα και οι «κοινές» επιχειρήσεις δε διστάζουν να θυσιάσουν μερικούς δεκάδες υπαλλήλους τους για κάποια εκατομμύρια δολάρια αποζημίωσης από την ασφαλιστική τους εταιρία.  Τέλος σκεφτείτε ότι το παιχνίδι με τίτλο «ελληνικό χρέος» είναι ένα παιχνίδι όχι χιλιάδων, όχι εκατομμυρίων αλλά δισεκατομμυρίων δολαρίων και μάλιστα πολλών. Τόσο πολλών που οι παίκτες δε θα δίσταζαν να ξεκληρίσουν όχι μόνο μερικές χιλιάδες αλλά και μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Ήδη χιλιάδες Έλληνες οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία ενώ μόνο το τελευταίο έτος έχουν δολοφονηθεί ή «αυτοκτονήσει» περισσότερα από 20 μεγαλοστελέχη τραπεζών σε όλον τον κόσμο.
Η ώρα που ο αριθμός αυτός θα γίνει πολλαπλάσιος του 20 είναι πλέον πολύ κοντά. Και για όλους αυτούς, μαζί με το πολιτικό προσωπικό που διορίζουν σε κάθε χώρα, ένα είναι το ζητούμενο. Να γλυτώσουν το χαντάκι, φορτώνοντας το φταίξιμο για τα εκατομμύρια δολαρίων ζημίες που θα προκληθούν στα αφεντικά τους, σε άλλες πλάτες. Και για τον λόγο αυτό χρειάζονται χρόνο. Ο χρόνος όμως τελειώνει…

Αυτός είναι και ο λόγος που η χρεωκοπία της Ελλάδας δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επίσημα. Η επίσημη δήλωση της χρεωκοπίας όμως πλέον δεν είναι εναλλακτική αλλά πλέον μονόδρομος με ορίζοντα ανακοίνωσης της σε λίγους μήνες.

Να λοιπόν, τι θα δούμε τους επόμενους μήνες.

Οκτώβρης 2015. Στο Eurogroup όλα πάνε μια χαρά. Καταλήγουν στη πρώτη λίστα προαπαιτούμενων (για την οποία είναι σίγουρο ότι θα ζητάνε μέχρι και τα σώβρακα μας, όπως επίσης και ότι ο υπουργός οικονομικών θα την υπογράψει πριν τη διαβάσει, βλέπετε τους έχει συνήθεια τα τελευταία χρόνια). Απελευθερώνονται 2-3 δις ευρώ, ορίζεται ημερομηνία πρώτης αξιολόγησης εντός Νοεμβρίου, όλοι είναι πανευτυχής, τα κανάλια πλέκουν εγκώμια στον Υπουργό Οικονομικών αλλά και στο μεγαλείο της Μεγάλης Γερμανίας και όλοι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με καμένους εγκέφαλους τραυλίζοντας «είδες ο Τσίπρας ε, είδες ο Τσίπρας»…

Τον ίδιο μήνα ακολουθούν τα Stress Tests των εγχώριων «ελληνικών» τραπεζών. Η έκθεση (μάλλον από τον γνωστό οίκο) θα ανακοινωθεί στο τέλος του μήνα. Και παρά το γεγονός ότι θα κάνει αναφορά σε ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης άνω των 15 ή και 20 δις ευρώ, τα ΜΜΕ θα παρουσιάσουν ένα ισχυρό τραπεζικό σύστημα και όλοι τους θα είναι υπερήφανοι και ευτυχισμένοι. Μαζί τους και εμείς, που πλέον κοντεύουμε να χάσουμε ακόμα και το τελευταίο ίχνος κοινής λογικής που ένας άνθρωπος μπορεί να διαθέτει.

Νοέμβρης 2015. Το Κουαρτέτο έρχεται στην Αθήνα (προς το τέλος του μήνα) για τον έλεγχο εφαρμογής των προαπαιτούμενων με σκοπό την έναρξη χρηματοδότησης από το νέο πακέτο διάσωσης (που βεβαίως συνοδεύεται από το τρίτο μνημόνιο) και πρώτη στάση την ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων «ελληνικών» τραπεζών. Σε τρεις ημέρες φεύγει δυσαρεστημένο, γιατί για ακόμα μια φορά δεν έχουν γίνει ούτε τα μισά από αυτά που είχαν συμφωνήσει. Είναι και αυτή η Λαγκάρντ που τους έχει μηνύσει ότι εάν η ΕΚΤ δε προχωρήσει σε κούρεμα χρέους (μάλλον πάνω από 100 δις ευρώ) δε πρόκειται να συμμετέχει στο νέο πακέτο «διάσωσης». Οι Γερμανοί ξέρουν ότι εάν κάνουν πίσω στο χρέος της Ελλάδας θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα κράτη που με τη σειρά τους θα ζητάνε και αυτά κούρεμα. Στη περίπτωση αυτή, η ζημία δεν είναι δισεκατομμύρια αλλά τρισεκατομμύρια δολάρια…

Είναι επίσης η πρώτη φορά που ακόμα και στα συστημικά ΜΜΕ θα ακουστεί η φράση “bail in”, που στα ελληνικά μεταφράζεται «μας φάγανε και τις καταθέσεις». Και όχι μόνο αυτές άνω των 100.000 ευρώ, όπως θα διαλαλούν τα παπαγαλάκια, αλλά όλες τις καταθέσεις άνω των 1.000 ευρώ.

Δεκέμβριος 2015. Στις αρχές του μήνα και ύστερα από άκαρπες προσπάθειες συνεννόησης το ΔΝΤ ανακοινώνει πως δε πρόκειται να συμμετέχει στο νέο πακέτο διάσωσης, δεδομένου πως το ελληνικό χρέος δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο χωρίς κούρεμα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με πρώτη τη Φιλανδία, πατώντας πάνω σε αυτή την ανακοίνωση αποσύρουν τη συμμετοχή τους στο νέο πακέτο «διάσωσης». Ακολουθούν όλες οι υπόλοιπες, με τελευταία τη Γερμανία…

Μέσα σε μία κρύα νύχτα του Δεκέμβρη και απλώς με το πάτημα ενός κουμπιού το 60% των ελληνικών καταθέσεων περνά στην ΕΚΤ (η οποία και δε πρόκειται να αποζημιώσει ποτέ το ΔΝΤ που θα μας κυνηγά στον αιώνα των άπαντων).

Οι Έλληνες, ξεβράκωτοι πλέον, υψώνουν το ανάστημα τους και υπερήφανα επιστρέφουν σε εθνικό νόμισμα. Χωρίς καταθέσεις και συναλλαγματικά διαθέσιμα αλλά με ικανούς και έντιμους ηγέτες, είναι έτοιμοι για μια ακόμα Οδύσσεια στην ιστορία τους…

(*) Και εάν στους χρόνους κάνω λάθος, τα γεγονότα είναι αυτά. Βεβαίως, όλα τα παραπάνω είναι απλώς μια εκδοχή του πως θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα και τίποτα περισσότερο ή ένα όνειρο θερινής νυκτός στις διακοπές που δεν έκανα…