«Τ' άλλα όλα παίρνουν το στρατί και προχωράνε»...

Να μπορούσε κάποιος να μου έβρισκε το αθάνατο νερό κι εκείνη τη μαγική συνταγή ν' αγαπάς και να αγαπιέσαι από όλο τον κόσμο! Εκείνο το μυστικό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες, ακόμη και των πιο καχύποπτων.

Αλήθεια πώς αρχίζουν και πώς τελειώνουν οι ζωές μας; Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να μπορεί να μου το αποκαλύψει, να μου κάνει την χάρη τέλος πάντων για το μέγα το μυστήριο της ζωής. Τόσο απλά, τόσο ρηχά, τόσο συνηθισμένα. Εκφράζεσαι, νιώθεις, βιάζεσαι, γελάς, επιμένεις, υπομένεις, περιμένεις κι αντέχεις, γιατί αλλιώς δεν παλεύεται η καθημερινότητα.

Μικρή στο χωριό –τυχερά τα παιδιά που ξεφώνησαν σε χωριά, παραμυθιάστηκαν από παππούδες και γιαγιάδες, τσιμπήθηκαν από μέλισσες, μάζεψαν λουλούδια και έφτιαξαν αυτοσχέδιες κολόνιες σε μπουκάλια από τελειωμένα σιρόπια, μάδησαν κορόμηλα και κεράσια, αγριαχλάδια από γκορτσιές, κυνήγησαν πυγολαμπίδες με ξανθές κοτσίδες– τα βράδια στο χωρατά οι γριές μακάριες μέσα στην απλότητα τους, μάλωναν τη ζωή τους, ξεπροβόδιζαν τα προβλήματα και γελούσαν από καρδιάς. Εκείνο το γέλιο το ένοχο, το φοβισμένο που ήθελε μεγαλόσταυρους μετά για να τους βγει σε καλό.

Κι ήρθαν τα χιλιόμετρα και απλώθηκαν και στριμώχτηκαν  στο δέρμα, στην επιφάνεια, με ζάρες κι αυλακιές, γιατί τίποτα δεν άλλαξε στο βάθος του πηγαδιού. «Μονάχα ο θάνατος πονάει. Μονάχα ο θάνατος λυτρώνει», τις θυμάμαι ακόμη να λένε. «Τ' άλλα όλα παίρνουν το στρατί και προχωράνε».

Μην αγαπήσω σαν κουρσάρος της Αθηνάς Τερζή (Απόσπασμα)