Είναι η κρίση μια ευκαιρία για αναθεώρηση αξιών;

Λένε πως από κάθε δύσκολη κατάσταση θα πρέπει να βρεις τα θετικά. Κι ίσως αυτά τα θετικά από την οικονομική κρίση να είναι τελικά το κέρδος μας.

Την ώρα που έβαζα σε σακουλάκια φασολάκια για το χειμώνα άρχισα να σκέφτομαι αν τελικά η οικονομική κρίση ήταν η ευκαιρία μας για αναθεώρηση αξιών. Η κρίση μας αλλάζει σαν ανθρώπους.

Φυσικά ο καθένας περνάει την οικονομική κρίση με διαφορετικό τρόπο και σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα καλό στο να φτάσεις στο σημείο να πεινάς ή να μην έχεις που να μείνεις. Αλλά δε μιλάω για αυτό το επίπεδο διαβίωσης που δυστυχώς ζουν αρκετοί συνάνθρωποι μας σήμερα.

Μιλάω για όλους τους υπόλοιπους που ζοριζόμαστε μεν γιατί έχει αλλάξει το βιοτικό μας επίπεδο αλλά καταφέρνουμε να βγάλουμε το μήνα, ακόμα τουλάχιστον.
Ζήσαμε αρκετά στις εποχές των παχιών αγελάδων, φτάσαμε σε σημεία που κοροϊδεύαμε τους γονείς μας όταν έκαναν οικονομία και τους χλευάζαμε για κατοχικά σύνδρομα, μάθαμε να μη σεβόμαστε τις τροφές και τα υλικά αγαθά, σκορπούσαμε χρήματα για βλακείες χωρίς να σκεφτούμε και πετούσαμε. Πόσο πολύ πετούσαμε θεέ μου…
Και ύστερα ήταν και ο κωλοπαιδισμός. Αν κάτι δεν ήταν πρώτης ποιότητας ή μάρκας το σνομπάραμε. Καλά όχι εγώ, αλλά πολύς κόσμος που γνωρίζω. Και δε φτάνει που το σνομπάραμε κάναμε και τους άλλους να νιωθουν άσχημα αν δεν αγόραζαν τα σούπερ ντούπερ προϊόντα με τα πολλαπλάσια χρήματα.
Και μια και είπα κωλοπαιδισμός θυμήθηκα και τα παιδιά. Αυτά που για να δουν τους γονείς τους μισή ώρα έπρεπε πρώτα να κλείσουν ραντεβού μαζί τους γιατί οι γονείς τους δουλεύαν από το πρωί ως το βράδυ ώστε να μπορούν να τους αγοράζουν πανάκριβα άχρηστα δώρα για να μη νιώθουν τύψεις.
Ίσως είχαμε φτάσει στην περίπτωση της προσωπικής παρακμής. Ίσως χρειαζόταν να φάμε ένα χαστούκι για να συνέλθουμε και να σκεφτούμε τι πραγματικά αξίζει.
Ακόμα και η ανεργία του ενός γονιού δεν είναι απαραίτητα κακό αν το καλοσκεφτείς. Πάντα θεωρούσα τραγικά ηλίθιο το να δουλεύει ολημερίς μια μάνα για να πληρώνει τη νταντά και τα ετοιματζίδικα φαγητά και την καθαρίστρια και τον κηπουρό. Γιατί ναι! φτάσαμε ακόμα και στο σημείο να πληρώνουμε κηπουρούς για να κουρεύουν το γκαζόν της οικοδομής… τρομάρα μας…
Κι αν ο διπλανός μας δεν είχε να φάει κόμπλαρε ακόμα και να μιλήσει για να βγάλει τη στεναχώρια από μέσα του. Για εκείνο το “τι θα πει η γειτονια”. Κάτι ανάμεσα σε ψωροπερηφάνεια και κόμπλεξ…
Βάζαμε τα παιδιά να πηγαίνουν να μάθουν 40 διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα για να μη τα έχουμε πάνω από το κεφάλι μας. Και πληρώναμε για αυτά. Και για να πληρώσουμε για αυτά έπρεπε να δουλεύουμε περισσότερο. Και όσο περισσότερο δουλεύαμε τοσο περισσότερα πράγματα έπρεπε να βρίσκουμε να στέλνουμε τα παιδιά να μάθουν για να μη τα έχουμε πάνω από το κεφάλι μας.
Δε ξέρω… μου έρχονται διάφορα στραβά στο κεφάλι από την εποχή των παχιών αγελάδων…
Τώρα νομίζω πως ο κόσμος γύρω μου είναι πιο αληθινός, πως ψάχνει τι πραγματικά αξίζει, σκέφτεται περισσότερο, καταναλώνει λιγότερο, πετάει λιγότερο…και τα παιδιά… βλέπουν τους γονείς τους περισσότερο…
Κι ίσως αυτό να είναι το κέρδος μας από μια δύσκολη εποχή. Η προσγείωση μας σε μια πιο πραγματική ζωή, η αναθεώρηση αξιών και ιδανικών. Ίσως να χρειαζόταν να κάνουμε λίγο πίσω, να αποκτήσουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο με την οικογένεια μας αντί να τρέχουμε σαν τους τρελούς για να πληρώνουμε για άχρηστα πράγματα…
Το στοίχημα είναι να μπορέσουμε να τα καταλάβουμε όλα αυτά μέχρι να περάσει η κρίση. Γιατί θα περάσει, τροχός είναι… κάποτε θα γυρίσει
πηγη